Stranden en bloeddorstige apen

Na een heerlijke pannenkoek met siroop van rietsuiker, een scrambled egg met toast, 2 Bali coffee en twee pannetjes fruit (drakenfruit en meloen) hebben we afscheid genomen van Ubud en Buda. Waar we in Nederland een appel of banaan eten (ik dan geen banaan) houden ze hier van drakenfruit. Ze zeggen dat als je lang genoeg op drakenfruit gaat broeden dat er dan een draak uitkomt (ha-ha nee grapje niet uitproberen). De Bali koffie wordt gedronken met veel drap op de bodem van je kopje, erg lekker! 

Na dit ontbijt hebben we via de app Grab een taxi besteld om richting Uluwatu te rijden (ze rijden hier bijna allemaal in een Daihatsu Xenia, geen idee waarom). De Grab chauffeur deed ongeveer 2 uren over z'n 45 kilometer omdat er op Bali geen 'grote' wegen zijn, het gaat allemaal door kleine dorpjes en straatjes heen waar het verkeer vaak vast staat. 

Uluwatu ligt op het schiereiland wat onder Bali hangt, het gebied wordt ook wel 'Bukit' genoemd. We verbleven niet in Uluwatu zelf maar in een klein dorpje met de naam 'Balangan'. Hier hadden we de meest basic accomodatie van onze reis tot zo ver (dat wil zeggen, geen grote tuin of zwembad). De familie die Willy Homestay runde was echt heel lief. Ze hadden een hond en een puppy (doggo's!!!) en de kleine kinderen zwierven de hele dag om Willy en zijn vrouw heen. 

Mijn gekko (vieze salamander beesten) angst is hier echter wel verder aangewakkerd omdat er altijd na zonsondergang een paar van die vieze beesten boven je hoofd tegen het plafond aan liepen te plakken. Omdat ik ooit in Samoa een gekko boven mijn kussen zag plakken ben ik daar niet echt op gesteld, ik ben zelfs een keer zwetend wakker geworden en dacht toe als eerst 'GEKKO'S!'. Ook bij Willy was er een gekko in de badkamer en toen raakte ik helemaal in paniek. Chen vond dat ik me aanstelde (wat misschien wel een klein beetje zo was, maar ik ben dan weer niet bang voor spinnen dusja). Inmiddels is de angst wel weer een beetje binnen normale proporties en heb ik mijn pijlen nu gericht op bloeddorstige apen (daarover later meer). 

Bij Willy hebben we een scooter gehuurd voor 4 dagen en zijn we diezelfde avond op pad gegaan naar Single Fin. Single Fin is een strandtent in Uluwatu die op een klif gebouwd is, met uitzicht op zee. De prijzen lagen hier dan ook een behoorlijk stuk hoger, en we vonden het allemaal maar iets te 'hipster'. Toegegeven, we hebben wel echt een heerlijke namiddag en avond gehad bij Singe Fin met onze burger, pizza en ijsbucket met biertjes. We werden getrakteerd op een ongelooflijke zonsondergang zoals we 'm nog nooit hadden gezien. De lucht veranderde, nadat de zon onder was, in de pastelkleuren paars, roze, oranje, blauw en alles daar tussenin. Beneden in de zee lagen veel surfers, die heb je veel in Bukit (heel veel). Overal rijden scooters rond met houders er aan vast waar surfplanken in kunnen liggen. 

De volgende dag zijn we naar Dreamland beach gereden met de scooter om hier lekker op het strand te bakken en uit te rusten (reizen is zwaar hahahaha sorry). Waar ik normaal vol lof was over de offline kaarten app op mijn telefoon, liet 'ie ons vanaf hier een beetje in de steek. We kwamen over de meest hobbelige en afgelegen weggetjes langs vervallen resorts, loslopende koeien, een gigantische rotonde en een verlaten schietbaan. Na een aantal klassieke 'man rijdt en vrouw navigeert' - ruzies kwamen we uit bij het strand. Hier hebben we ons handdoek gespreid en ging Chen de hoge golven trotseren. Na een tijdje kwam de zee aardig dichtbij mijn handdoek, maar ik bleef heel koel gewoon liggen. Dat dit een fout was bleek een paar minuten later toen een gigantische golf over mij en onze spullen heen spoelde. Ik zag in slow motion Chen uit de zee naar mij toe rennen en de golf al onze spullen meevoeren (inclusief armband, scooter sleutel, kleren, handdoeken en Chen's telefoon). Gelukkig was de Indonesische Baywatch -man (strandwacht dus) daar om Chen zijn telefoon te redden uit het water (wonder boven wonder deed 'ie het nog) en hebben we alle spullen gelukkig gered. We zijn daarna maar verhuisd naar het restaurantje en hebben hier uiteindelijk wat gegeten en de (opnieuw prachtige! zonsondergang bewonderd. 

De dagen daarna hebben we wat gechillt, rondgetourd en boodschappen gedaan. We hadden online gelezen dat restaurant Pasion (met 1 s) leuk was om te gaan eten. Pasion lag 900 meter bij ons vandaan en we besloten eens een kijkje te gaan nemen. De recensie online had niet gelogen, het was een super leuk tentje met live muziek. We hebben hier genoten van Bintang's (bier), Nacho's en Mojito's en de jongens van de live muziek namen verzoek nummers aan. Na een aantal nummers aan te hebben gevraagd (o.a. Don't look back in anger - Oasis, Yellow - Coldplay) hebben we de Duitsers naast ons aangespoord om ook een nummertje aan te vragen. Deze al wat oudere dame kwam met Bob Marley en zo langzamerhand kwamen er steeds meer verzoekjes vanuit het internationale (Russen, Kazachstanen, Tsjechen, Chinezen) publiek. 

De laatste dag in Bukit zijn we met de scooter naar Nyang Nyang beach gereden. We kwamen uit met de scooter op een klif en moesten vanaf hier een flinke en pittige afdaling door het bos naar beneden maken om op het strand uit te komen. Het gigantische strand was bijna helemaal leeg en heerlijk om even uit te rusten van onze afdaling. Na ongeveer 1,5 uur was het tijd om weer naar boven te gaan, de klif op door de bossen. Halverwege (en 28 liter zweet verder) gingen we even uitrusten bij een klein houten hutje waar een oud vrouwtje eten en drinken verkocht. Deze vrouw had allemaal offers in mandjes liggen rondom het houten hutje (bananen, nootjes, snoep etc.). Net toen wij er stonden uit te blazen kwamen er ineens allemaal ontzetten brutale apen aan die over het golfplaten dakje heen en weer renden. Ze stalen alle bananen en nootjes uit de manden en cirkelden met velen om ons heen (dit was erg bedreigend, al zou Chen zeggen dat het allemaal wel wat mee viel). De Indonesische vrouw gaf ons een zakje met fruit mee en zo klauterden we verder omhoog (bij de moord apen vandaan). 

27 februari zijn we met wederom een Grab naar Sanur gereden om vanuit daar de fastboat te pakken naar Nusa Lembongan (een eiland naast Bali). Aangekomen bij de haven kon het spel van onderhandelen beginnen, de Grab chauffeur had namelijk een vriend opgebeld dat wij er aan kwamen. Deze vriend wilde graag 550.000 roepie per persoon voor de overtocht (retour, met transfer naar accomodatie) en gaf aan dat "iedereen" deze prijs vroeg en dat dit de "vaste" prijs was voor de boot. Chen gooide zijn onderhandeling skills weer in de mix en heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat we 360.000 roepie per persoon betaalden. Bij het loket moest hij zwijgen omdat naast hem vele anderen gewoon de volle pond betaalden. Chen schoot op een bepaald punt zo door in zijn onderhandeling - rol dat toen ik naar de wc moest hij zelfs iets van de prijs (het was echt 30 cent) af probeerde te krijgen (nog gelukt ook). 

Nusa Lembongan is een heel klein eilandje en een stuk rustiger dan Bali, hier ben ik helemaal in het eiland gevoel (waar ik dat op Bali minder had). Ze noemen het niet voor niks het Bali van 30 jaar geleden. We hebben hier een Bungalow bij het zwembad, een heerlijke accomodatie weer dus (voor 13 euro per nacht, echt belachelijk). Gisteren zijn we naar Dream beach gereden (origineel!) en hier hebben we lekker op het strand gezeten en daarna nog even in de strandtent om een biertje te drinken. S'avonds zijn we naar Devil's tear gereden met de scooter om hier de zonsondergang te zien. Voor een mooie zonsondergang was het iets te bewolkt, maar Devil's tear was erg mooi. Devil's tear is een soort kloof waar de woeste zee tegen de rotsen aanslaat wat zorgt voor hoog opspattend water. Chen spotte daar zelfs nog een grote schildpad die in het water rond dobberde alsof het een kinderbadje was. 

Vandaag, 1 maart, zijn we naar het buureiland van Nusa Lembongan gereden. Dit buureiland heet Nusa Ceningan en hier kan je komen met een lange gele hangbrug tussen de eilandjes in. We hebben hier de Blue lagoon bezocht (niet van de film ;) ) en dit had blauwer water dan dat we ooit hadden gezien. Na dit mooie uitzichtpunt zijn we gestopt bij een strandbarretje om even bij te komen van de hitte (want het is hier heet!) en een fotoshoot te doen in het blauwe water op schommels enzo (tot het grote genoegen van Chen, ahum). 

We gaan vanavond (zo) met de scooter terug naar Nusa Ceningan (20 minuutjes rijden) om bij 1 van de strandtenten een hapje te eten. 

Wederom, vast veel vergeten maar ik heb lamme vingers dus dikke doei en veel kusjes!

Chendo en Hester