Verrassend, fantastisch Vietnam

Aangekomen in het Noorden van Thailand begin ik dan eindelijk met de blog over Vietnam. We hebben ontzettend veel gedaan en gezien in een maand. Vietnam is een prachtig land, heeft lekkere sterke bakken koffie en is ontzettend divers. Ik zou dan ook iedereen aanraden om het land eens te bezoeken.

Ho Chi Minh, voorheen Saigon genoemd, is de tweede stad van Vietnam. Er rijden miljoenen scooters rond en de inwoners houden van toeteren, echt een chaos (en dat zegt wat na z'n 8 maanden!). Ho Chi Minh is wel een leuke stad en voelt aardig westers en modern aan. Ons hostel bevondt zich in een ontzettend smal steegje waar er nog z'n 10 hostels zaten. We verbaasden ons over hoeveel levendigheid er plaats kan vinden in een steeg van anderhalve meter breed. Kakkerlakken, scooters, terrassen, backpackers, honden, ratten, bezorgdiensten, doorgaand verkeer, borrels, katten, wasmachines, alles was er te vinden. Ons hostel kostte maar een paar euro en daarbij hadden we elke avond twee gratis biertjes en een ontbijt in de ochtend. We aten heerlijk, heerlijk Vietnamees eten hier in Saigon. We waren nog lang niet noodle-moe.

We boekten vanuit deze stad een slaaptrein naar het midden van het land. Deze trein vertrok in de avond rond 8 uur en zou de volgende dag om half 2 s' middags aankomen. We hadden daardoor nog de hele dag om iets te ondernemen. We kozen ervoor om naar het Vietnamese oorlogsmuseum te gaan, over de Vietnam oorlog.

De eerste verdieping van het museum bestond uit verhalen en foto's over weerstand vanuit het buitenland over de oorlog. Voornamelijk in de V.S. zelf was men het niet eens met de Amerikaanse bemoeienis en de oorlog in Vietnam.
 
Naast protesten in de V.S. vonden er ook protesten plaats in de rest van de wereld, waaronder Nederland.

De tweede verdieping bestond uit foto's en verhalen van de fotograven die de oorlog op de gevoelige plaat legden. Het beeldmateriaal en de verhalen waren te gruwelijk en weerzinwekkend voor woorden.

Op de derde verdieping gingen de gruwelijkheden nog even door. De Amerikanen maakten tijdens de oorlog veel gebruik van giftige stoffen om zo mensen uit te roeien. De hele verdieping hing vol met foto's van kinderen die na de oorlog zijn geboren met de zichtbare effecten van Agent Orange. Vaak missen ze ledematen of hebben te kampen met misvormingen en gezwellen. In het laatste hoekje van het museum hingen tekeningen van kinderen die hun dromen mochten tekenen. Velen van hun wensden dat ze 'normaal' waren en met hun vriendjes konden voetballen (en ik me maar druk maken tot hoelaat ik vroeger buiten mocht gaan skeeleren).

Het museum bestond voornamelijk uit heel veel afschrikwekkend beeldmateriaal en spitst zich wat minder toe op algemene informatie over de oorlog zelf. Het was in ieder geval zeer indrukwekkend en we verlieten een beetje beduusd het gebouw.

De slaaptrein coupé deelden we met twee hele kleffe newlywed Vietnamezen de niet met ons in 1 kamer durfden te zitten. Was voor ons prima, want zo hadden we (afgezien van het slapen) de hele coupé voor onszelf. De treinen zijn hele oude boemeltreinen en rijden niet erg snel. We legden in 19 uren z'n 900 kilometer af naar Danang. De treinreis gaf ons een fantastisch uitzicht op alle dorpen, mensen en het plattelandsleven. De trein rijdt zo dicht op de huizen dat je soms met je coupé bijna bij iemand in de huiskamer zat. We sliepen best prima en kwamen daarom ook aardig uitgerust aan in Danang. We liepen naar een bushalte waar de bus naar onze eindbestemming zou gaan. Twee vriendelijke mannen bevestigden dat dat de juiste bus was en gingen nog even naast me staan om te kijken hoe lang ik nou was. Een uur later waren we dan eindelijk op locatie in Hoi An.

De volgende dag pakten we de gratis fietsen die bij onze homestay hoorden en reden we naar het strand. We fietsten langs de gouden rijstvelden en door een klein, rustig dorpje heen. Overal langs het strand stonden mannen die wel wat parkeergeld wilden vangen, maar daar hadden we geen zin in. We vonden een klein paadje door de naaldbomen heen richting het strand en konden hier rustig genieten van de zee en het gele zand. Diezelfde avond was het volle maan in Hoi An en vieren ze er elke maand het 'Fullmoon festival', in het historische centrum gaan dan alle lampen uit en wordt alles verlicht met lampionnen. Hoi An is helemaal intact gebleven tijdens de Vietnam oorlog en is dan ook echt een pareltje op het gebied van historische gebouwen. Hoi An was een belangrijk handelscentrum in de 16e en 17e eeuw. Er kwamen handelaren vanuit China, Japan, India en (uiteraard) Nederland. De lampionnen gaven die avond een magische touch aan het stadje. Er voerden vele, met lampion verlichte, gondels over de rivier heen die vol zaten met toeristen. We hingen een tijdje rond in het centrum en aten een echt Vietnamees broodje, de 'Banh Mi Bo'. Dit broodje aten we elke dag, soms wel twee keer per dag, zo lekker was 'ie.

We deden nog een dagje niks en we struinden nog een dagje rond in het centrum. We namen afscheid van de twee gecko's in ons kamer (feest!) en verzuipten een gigantische spin. Het plan was om met een scooter de beroemde 'Hai van pass' te rijden maar helaas liet het weer dit niet toe. Gelukkig was de treinreis door dit gebied ook prachtig en zo kwamen we in de avond aan in Hue. Hier aten we een hapje tegenover het treinstationen maakten we een paar uurtjes gebruik van de wifi. Rond half 11 in de avond vertrok de tweede trein van die dag richting Ninh Binh. Deze reis zou z'n 12 uren duren en wederom hadden we een nacht slapen in de trein voor de boeg.

Toen we ons aan het installeren waren in de coupé kwam er een man binnen die bij de trein maatschappij werkte. Hij wees naar de twee bedden boven ons en zei: 'Vietnam Vietnam, 1 hour'. Hier mee bedoelde hij dat er nog twee mensen in de coupé zouden komen in een uurtje tijd. Wij waren ons er van bewust dat het een 4 persoons coupé was dus vonden dat niet heel gek. Na 10 minuten kwam de man opnieuw onze coupé binnen. Hij gaf aan dat we hem wel 10 euro konden betalen en dan zou hij deze 'Vietnamezen die zouden komen' wel een ander plekje geven. Wij vonden dit verhaal maar raar en sloegen zijn aanbof af. De zogenaamde Vietnamezen kwamen nooit opdagen (wat een verrassing) en we hadden lekker de hele coupé voor onszelf.

In de ochtend rolden we Ninh Binh binnen en pakten we een taxi naar 12 kilometer verderop. We hadden een prachtige homestay midden in het nationale park 'Tam Coc'. Dit park bestaat uit gigantische krijtrotsen, rivieren, rijstvelden en heel veel tempels. Deze tempels zijn vaak op en in de rotsen gebouwd met vele verborgen grotten. Onze kamer was gelukkig al snel klaar en deze dag was dan ook vooral van het relaxen. De volgende dag huurden we een scooter bij onze homestay en gingen lekker rondtouren in het nationale park. We kwamen langs eindeloos veel bruggetjes, smalle modderweggetjes, koffietentjes en mooie uitzichten. De dag eindigden we bij een tempel die voor een deel verscholen lag in de rotsen. Toen we omhoog klauterden bij een uitzichtpunt kwamen we allemaal lieve berggeitjes tegen die zich hier in grote getalen bevinden.

Op dag twee tourden we wederom flink wat kilometers met de scooter om een gigantisch tempelcomplex te bezoeken. Dit was echter zo uitgestrekt dat we ons soms in een spook tempelstad waanden, we kwamen geen ziel tegen! Het was overigens wel echt de moeite waard en we waren dan ook snel een halve dag kwijt door hier rond te lopen (en 8000 calorieën). Na dit bezoek weer snel op de scooter want we wilden graag zonsondergang bekijken. Dit bij een grottencomplex, Mua Caves, waar op de top van de berg wederom een tempel(tje) was gebouwd. De trappen waren uitputtend maar het uitzicht fabelachtig, een mooiere beloning krijg je niet na z'n klim. We zaten hier een uurtje en zagen de kleuren en lucht voor onze ogen veranderen. De weg naar beneden was gelukkig een stuk makkelijker.

De laaste dag in het nationale park besloten we een boottocht te maken over een van de rivieren heen. Deze boottocht is erg populair maar het viel ons ontzettend mee met de drukte onderweg. Je komt in een houten roeibootje terecht, waarbij er Vietnamese man of vrouw aan het roeien is. Wij zaten samen met een heel lief Vietnamees stel in het bootje. Onderweg deden we een paar tempels aan die alleen met bootjes te bereiken zijn en dobberden we door meerdere grotten heen. Sommige grotten waren zo nauw dat we op moesten passen dat we niet gespiest zouden worden door een stalagmiet of stalactiet. Ook dit uitje was weer een feest voor het oog en zo hebben we erg goede herinneringen aan dit gebied in Vietnam.

Ha Long bay is een van de bekendste bestemmingen van Vietnam en ook onze volgende bestemming. We boekten een taxi-bus-ferry-bus ticket in één en hadden zo een relaxte goed georganiseerde reisdag. Onderweg zagen we wederom veel van het platteland en viel het ons op dat er overal rijst gedroogd wordt op de wegen, straten en parkeerplaatsen. We zouden dit in onze verdere reis in Vietnam nog veel vaker tegen komen. Overal op de openbare weg liggen meters en meters met rijst te drogen van de lokale boeren. Het verkeer moet er simpelweg maar omheen rijden. Onze buschauffeur had er echter geen boodschap aan en reed zo door een hele rijstoogst heen. De Vietnamese boerin stond er behoorlijk beteuterd bij te kijken. Vet zielig.

We kwamen aan op het grootste eiland in Ha Long bay, hier verbleven we een paar dagen. Ha Long Bay bestaat uit 3500 kleine eilandjes in de zee, waarvan de meeste bestaan uit alleen krijtrots. Tussen de rotsen liggen drijvende dorpjes waar complete families al generaties lang in houten huisjes leven. Deze huisjes zijn gebouwd op drijvende plastic platformen. Vaak hebben ze een drijvende visboerderij om het huisje heen waarin ze vis kweken. De dorpelingen komen eigenlijk bijna nooit op het vasteland. Elk dorp heeft dan ook een school, een winkel en handelaren die in bootjes voorbij varen en van alles verkopen. Zelfs voor voedsel komen er bootjes voorbij waar warme maaltijden gekocht kunnen worden. Een soort Thuisbezorgd.nl op zee.

We maakten een boottocht door dit gebied en hadden een kayakuitstapje vanaf een van de drijvende huisjes. De boottocht stopte nog bij een eiland waar veel brutale apen huis hielden. Ik ben geen fan van de combinatie veel toeristen + apen omdat dit vaak geen goede is. Apen worden te agressief en brutaal bij teveel mensen (snap ik wel) en krijgen zo allemaal troep binnen die toeristen ze voeren. Er scheen een uitzichtpunt op dit eiland te zijn en die besloten we dan ook te gaan ontdekken. Helaas hadden meer mensen dat bedacht en stonden we in de rij om naar boven te klimmen. Eenmaal boven stonden we vast tussen een mensenmassa en er bleken ook heel veel brutale apen te zijn. We probeerden een beetje aan de zijkant van een klif te staan waar, helaas, 5 'macho' Spanjaarden ons volgden. De apen in Vietnam houden (blijkbaar) niet van Spanjaarden want deze kwamen ineens heel agressief naar ons toe rennen. De macho mannen bleken ineens niet zo stoer en raakten volledig in paniek, waarbij ze ons bijna van de klif afduwden om zichzelf te redden. We klommen na dit incident maar weer snel naar beneden.

De laatste stop voordat we richting de hoofstad van Vietnam, Hanoi, zouden gaan was de noordelijkste provincie van het land Ha Giang. Ha Giang is een bergachtige provincie tegen de grens van China aan, met heel veel etnische minderheden. Deze mensen leven nog volgens de oude ritmes en tradities. Ze dragen de eeuwenoude en kleurrijke klederdracht en leven van ambacht. Deze ambacht bestaat vooral uit het bewerken van het land. We zagen onderweg vele geïsoleerde en moeilijk te bereiken dorpjes waar ze rijst, hennep en maïs verbouwden. Een hele andere en ontzettend bijzondere wereld. Het toerisme staat hier nog in de kinderschoenen. De toeristen die er komen ervaren dit stukje van Vietnam allemaal op dezelfde manier, met de motor of scooter!

We kwamen aan in de gelijknamige provinciehoofdstad Ha Giang, een kleine plaats waar de scooterronde begint.  Hier sliepen we een nacht en huurden we twee krachtige scooters, die zouden we wel nodig hebben in de bergen.

Het plan was om rond 9 uur te vertekken zodat we voor het donker aan zouden komen op onze eerste bestemming. De backpacks lieten we achter bij het hostel en we namen alleen de essentiële spullen mee. Onze bestemming was het bergdorpje 'Dong Van', deze lag z'n 150 kilometer bij ons vandaan. De eerste 20 kilometer van onze route was vrij plat en we reden door een groene vallei heen langs een groene rivier. Na deze eerste kilometers kwamen we aan bij de voet van een berg en begon het aardig te stijgen. De ene na de andere haarspeldbocht kwam voorbij en we klommen erg stijl omhoog. Op de top van de berg stond een koffietentje met prachtig uitzicht. Hier kwamen we toevallig de Zwitser tegen die we al eerder in de bus naar Ha Giang hadden ontmoet. Met hem dronken we een kop koffie en maakten we veel foto's van het uitzicht. De weg naar beneden was al even kronkelend en we zouden in de komende drie dagen nergens meer een recht stuk tegen komen. De eerste dag bracht ons vlak langs de Chinese grens en door de bergen. We kwamen dorpjes, rijstvelden, beekjes, rivieren, naaldboombossen, rotsen, bergpassen en nog veel meer moois tegen. Wat een afwisselende tocht was dit zeg! We stopten zo vaak als we konden en bleven maar vol verbazing tegen elkaar zeggen dat het zo mooi was. De lokale bevolking was overal keihard aan het werk en overal langs de weg stonden kinderen te zwaaien en high fives te geven. Onderweg kwamen we medetoeristen tegen op de motor of scooter en iedereen maakte een praatje met elkaar. Ook de sfeer onderling was dus erg leuk. Vlak voor het donker kwamen we aan op het bergplateau van Dong Van en hier sliepen we in een homestay.

De volgende ochtend dronken we een kop sterke Vietnamese koffie en aten we een broodje in de vroege ochtendzon. Wederom zaten we rond 9 uur op de scooter en klaar voor de komende 90 kilometer. De eerste 20 kilometer bracht ons langs gigantische bergtoppen en een prachtige heldergroene rivier. Over deze 20 kilometer deden we 2 uren omdat we om de 100 meter stopten voor het uitzicht. Ook de rest van de route was indrukwekkend en zeer divers. Achter elke bocht ontvouwde zich een nieuw paradijs. We reden het grootste stuk over een provincie weggetje en zo kwamen we bij de allerkleinste en meest afgelegen dorpen en huisjes. Deze dag was zowaar nog mooier dan de eerste, wow. We eindigden onze route in een dorp bestaande uit een paar huizen. Hier was een zeer primitief hostel gebouwd waar we deelnamen aan het familiediner. Dit is een diner met lokale gerechten die je samen nuttigt met mede backpackers. We dronken rijstwijn en een paar biertjes en hadden een erg gezellige avond met een aantal medereizigers.

Ook in de ochtend zaten we gezellig te ontbijten voordat iedereen weer op pad ging. Het eerste stuk van onze laatste dag bracht ons langs een dal met voor het eerst een stuk rechte weg. Het laatste stuk van onze tocht kwam weer langs dezelfde weg als de eerste dag. Rond 4 uur in de middag kwamen we aan bij ons hostel in Ha Giang en hier sliepen we nog drie nachten om lekker uit te rusten.

Na dit noordelijke avontuur pakten we de bus naar Hanoi. Hier gaven we onze laatste Vietnamese dong uit en aten bij de McDonald’s, we waren noodle-moe.

Inmiddels zitten we in Noord Thailand waar we twee weken een bungalow hebben gehuurd. Nog even uitrusten voordat we thuiskomen. Onze laatste bestemming gaan we binnenkort boeken, dus dat horen jullie nog van ons!