Moskeeën in de nacht en tempels met vuurvliegjes

Tijdens een dag relaxen bij het zwembad in Prambanan Guesthouse hebben Chen en ik beide een scooter (zeg maar motor) gehuurd. We hebben eerst even een uurtje geoefend in de chaos van Yogyakarta aangezien we plannen hadden om die nacht met de scooter naar de Borobudur tempel te gaan. Die avond was er een festival in de straat met muziek en dansers en heeft Chen behoorlijk wat overredingskracht moeten inzetten om mij te overtuigen dat het wel goed zou komen met de scooter (dit moest ik van hem opschrijven). Hij had uiteindelijk wel gelijk want het was het allemaal waard. 

Na vroeg ons bed in te gaan, ging de wekker om 3 uur s'nachts (of s'ochtends), dat was wel even pittig. Het guesthouse had heel lief een ontbijt pakket geregeld (met hagelslag!) die we mee konden nemen. Het was ongeveer 1,5 uren rijden naar de Borobudur tempel. De Borobudur heeft eeuwen verborgen gelegen onder as en begroeiing. In 1814 is de tempel herontdekt ten tijde van het Engelse Tussenbewind in Nederlands-Indië. De Borobudur is een boeddhistisch heiligdom met 9 lagen (stoepas) op elkaar, prachtig te bezoeken tijdens zonsopkomst. 

Ik had een offline kaart gedownload op mijn telefoon en had een oortje in zodat ik de navigatie kon doen, Chen reed achter mij aan. Het eerste deel van de reis hadden we de navigatie op 'fiets' staan omdat er geen 'motor' optie was. We kwamen in het donker op de meest afgelegen stukjes en de nauwste straatjes. Overal klonk de moskee en hadden we mysterieuze inkijkjes in de gebedshuizen in Yogyakarta en omliggende dorpen. Na een tijd kwamen we erachter dat we toch een beetje moesten opschieten en hebben we de navigatie op 'auto' gezet om zo over een iets grotere weg naar de Borobudur te rijden.

Toen we daar rond 6 uur s'ochtends aankwamen moesten we door de toeristen entree (waar maar een paar mensen stonden) naar binnen. We zijn praktisch omhoog gerend om zo de zon op te zien komen vanaf de tempel, zonder te overdrijven was het echt magisch. Het was gelukkig nog erg rustig op de tempel zodat we konden genieten van de zonsopkomst zonder teveel mensen. Na een tijdje rond te hebben gelopen besloten we om de afdaling naar beneden in te zetten en het park uit te gaan. Toen we van de tempel afdaalden werden we echter bestookt door honderden (echt geen grap) mensen die foto's van ons maakten en ons filmden. Hele families en schoolklassen wilden met ons op de foto (schoolfoto's, zelfontspanners, poses en selfies). Na een halfuur foto's zijn we het park rondom de tempel letterlijk ontvlucht en hebben we ons weg naar de uitgang gemaakt. 

Toen we eenmaal onze ontbijtjes hadden genuttigd was het nog maar rond half 10 / 10 uur s'ochtends en hadden we bedacht dat we nog wel een stukje konden scooteren. We gingen richting Tekep pass, een uitzichtpunt op de gevaarlijkste vulkaan van Indonesie de Mount Merapi. Mount Merapi barst eens in de ongeveer 5 jaar uit met in 2010 desastreuze gevolgen, hele dorpen rondom de vulkaan zijn toen in as gelegd. Onderweg naar de Tekep pass kwamen we ontzettend veel mensen tegen die naar ons zwaaiden, toeterden en naar ons lachten. We kwamen door zoveel afgelegen dorpjes waar we nul andere toeristen tegenkwamen. Eenmaal aangekomen bij de Tekep pass was het vrij bewolkt, maar het uitzicht was alsnog erg mooi. We hebben het kleine museum bezocht, gekletst met wat Indonesische kinderen (handen en voetenwerk) en een film (die beeld en geluid technisch uit 1990 leek te stammen, maar dat kan dus niet) over de uitbarsting in 2010 bekeken. 

Toen we net weer op de scooter terug zaten begon een tropische regenbui uit de hemel te vallen, het was echt onmogelijk om nog verder te gaan en dus zijn we gaan schuilen in een hutje. Ik heb bij de aardige mevrouw van wie het hutje was gewezen naar iets wat op koffie leek en hier hebben we een uurtje de regenbui uitgezeten. Uiteindelijk zagen we vanuit dit hutje ineens de lucht opklaren in de verte en zo hadden we toch nog een mooi uitzicht op de top van de vulkaan. 

Op de terugreis hebben we vaak moeten schuilen en heeft Chen uiteindelijk nog een regenpak gekocht (zilver met fluoriserend groen) omdat hij geen jas bij zich had (vergeten? eigenwijs?). Uiteindelijke leidde de navigatie ons nog een paar rondjes door Yogyakarta en zijn we na een dag van 13 uren weer aangekomen bij de Guesthouse. 

De volgende dag zijn we wederom bij het zwembad gaan liggen en hebben we wat uitgerust van de lange dag. De volgende dag, dinsdag 19 februari zijn we met het vliegtuig naar Bali gevlogen (1,5 uren vanaf Yogyakarta) en hebben we een taxi genomen (na zieke onderhandeling skills van Chen) naar de Buda cottage. Buda cottage ligt ongeveer 10 minuten buiten Ubud, een toeristische plek op Bali. We kwamen in het donker aan en zagen al meteen dat het prachtig was! Het heeft maar een paar huisjes midden tussen de rijstterrassen en een heerlijk zwembad. Ik werd helemaal enthousiast toen ik zag dat er vuurvliegjes rond vlogen in de tuin, zo magisch. Buda cottage wordt gerund door Buda en zijn familie. Buda heeft jarenlang op een cruiseship gewerkt over de hele wereld en is nu hier gesetteld met zijn guesthouse. Buda is echt een fantastische man en regelt alles voor je en is altijd in voor een praatje, hij is inmiddels ook beste matties (vrienden) met Chen. 

Bali staat helemaal vol met tempels en bijna iedereen loopt nog in traditionele kledij. Ik heb het idee dat er elke avond wel een viering is in de tempels (Buda is ook regelmatig s'avonds naar de tempel om rituelen bij te wonen) en overal worden drie keer per dag offers gebracht met bloemen, gras, eten en wierook). 

De volgende ochtend zijn we bij een heerlijk ontbijt (de kruiden voor de omelet worden hier uit de tuin geplukt) aan de praat geraakt met Nederlander Jan. Jan woont inmiddels al een tijd met zijn Indonesische vrouw in Belgie en is gepensioneerd patat bakker (Vlaamse friet! Amai!). Hij is na familie bezoek in Jakarta samen met zijn dochter en een vriendin van haar een paar dagen naar Ubud afgereisd. Na dit gezellige ontbijt hebben we Monkey forest bezocht, een mooi bos met heel veel apen (de naam verraadde het al he!).

De volgende dag zijn we op de scooter gestapt en naar Tagelalang gereden. Dit zijn allemaal rijstterrassen waar je door heen kan lopen en kan bezoeken. Ook kan je hier veel te veel geld betalen voor een Instagram foto op een schommel waar alleen Chinezen voor in de rij staan (hebben we overgeslagen dus). Na de rijstterrassen zijn we iets verderop de duurste koffie ter wereld gaan drinken (die kost hier maar 3,40 euro). De bonen van deze koffie worden gevoerd aan een dier wat een beetje lijkt op een fret. Deze fret eet alleen de beste bonen op en poept deze weer uit, vervolgens gaat de schil er om weg en worden de bonen 45 minuten geroosterd. De koffie was echt heerlijk maar ik vind het toch wel een beetje zielig voor de beestjes (maar ja, ik ben ook niet vegetarisch dus ik ga nu ook niet de moraalridder uithangen enzo). Naast de koffie mocht je ook nog gratis 12 soorten koffie en thee uitproberen met allemaal verschillende smaken. We hebben de dag uiteindelijk afgesloten met een wandeling net buiten Ubud en zijn daarna gaan eten bij familie van Buda (en daar kwamen we Jan en co weer tegen!). 

Vandaag, 22 februari, zijn we vroeg opgepikt bij onze cottage om mee te gaan naar een kookcursus. Als eerste zijn we met een hele leuke gids op de markt geweest om alle ingredienten op te halen en daarna kwamen we aan bij een rijstveld. Bij het rijstveld kregen we een korte uitleg over het oogsten van rijst en zagen we een familie de rijst oogsten. Met z'n tienen (Amerikanen, Duitsers, een Zweed, een Nederlandse, een Australische en wij) zijn we eerst aan de slag gegaan met het maken van een offermandje met bloemen en gras. Daarna was het aan ons om de lekkerste gerechten te maken met veel kokos, lemongrass, gember en chili. Het was wel even zweten boven die pannen maar de geuren die vrijkwamen waren het waard. Ik kreeg met het flippen van mijn pandanus pannekoek nog een aantal oeh's en aah's van mijn mede cursisten (nu kan Chen nooit meer zeggen dat ik geen pannenkoeken kan maken). Na de kookcursus mochten we uiteraard zelf gaan dineren en dat was echt heerlijk! Bij aankomst in Buda cottage (20 meter van de kook locatie) hebben Chen en ik ons offermandje bij het standbeeld hier in de tuin gelegd. 

Het is weer een gigantisch verhaal geworden, en dan heb ik nog niet eens alles verteld (vraag Chen maar even naar zijn uitgescheurde broek) maar ik ben er klaar mee. 

Houdoe! Kusjes!

Chendo en Hester