Zweten in China, skypen in de trein en een verbrande Amsterdammer

Nouja, niet letterlijk zweten in China.. maar daar kom ik zo op. 

Afgelopen dinsdag 12 februari was het eindelijk (ik heb heel vaak eindelijk gezegd, eindelijk gaan we!) zo ver, de wereldreis! Mensen om me heen hebben me hier al wel drie jaren over gehoord, dus die zullen ook blij zijn dat we nu een keertje gaan. Na twee weken vol met etentjes, knuffels en heel veel 'theetjes' en 'koffietjes' zat ik met paps (E) en Ingrid in de auto richting Schiphol vanuit Ouwe Syl (watte? Oude Bildtzijl, voor onze niet - Friezen) . Chen wilde de grens naar Friesland niet over (grapje.. denk ik) en ging met zijn ouders en zus vanuit Groningen richting Schiphol. 

Zoals een aantal van jullie misschien weten is dat we een ticket geboekt hadden van Schiphol - Parijs (Charles du Gaulle) - Fuzhou - Jakarta. Fuzhou ligt in China, en officieel heb je voor china een visum nodig (duur en veel papierwerk). Nu hadden we gevonden op internet dat op bijna alle plaatsen in China een transit free visum krijgt bij overstappen. Behalve... (je raad het al) het vliegveld waar wij zouden overstappen. PANIEK! (Ik heb serieus een meltdown gehad, sorry voor alle betrokkenen) wat moesten we nu doen? Na twintig keer bellen met Xiamen Air (onze vliegmaastschappij) kwamen we er een soort van achter dat we geen visum nodig hadden maar dat het sterk aan te raden was. We hebben uiteindelijk besloten om toch maar zonder visum lang China te gaan. Na toch even flink te zweten bij aankomst kregen we van een aantal norse Chinezen toch een stempel in ons paspoort en konden we zelfs van het vliegveld af. Tijdens de gehele vlucht (van Parijs tot Jakarta) waren we 1 van de 6 westerlingen. Omdat Xiamen Air pas sinds december 2018 vliegt vanaf Parijs zijn ze dus ook geen blanke blonde lange mensen gewend. Dat hebben we geweten, we zijn tijdens onze 10 uur durende overstap flink aangestaard door letterlijk ie de reen. 

Na 40 miljoen uren wachten, Chineze ballads luisteren (ik had niet door dat ze ook westerse muziek op de entertainmentset hadden) en heel veel rijst eten kwamen we dan toch echt aan in Jakarta. Wat een verschil met China, mensen hier zijn echt super aardig (sorry China maar het is waar). We werden ontvangen in het hostel 'Mels Dorm' door een aardige jongen die speciaal voor ons was opgebleven. We bleken later de enige gasten te zijn in het hostel. Na het droppen van onze spullen zijn we lekker op de brug gaan zitten waar iedereen 'm liep te chillen en muziek aan het maken was. Ook hier waren we een attractie, iedereen zwaaide lief en kwam een praatje maken. 

(Pas op, dit stuk bevat een korte geschiedenisles!) De volgende dag zijn een beetje in Jakarta gaan slenteren en hebben we heerlijke noodles gegeten voor nog geen 1.50 per persoon en zijn we wat rond gaan lopen en gaan zitten op het plein bij het vroegere stadhuis van Batavia. Dit stadhuis is omgetoverd naar het Jakarta history museum. Voor 5000 roepie (zoek zelf maar op hoeveel dat is) hebben we dit museum bezocht. In 1595 vertrok de eerste Nederlandse vloot naar Indonesie, wat later in 1602 de VOC zou worden. Dit begon eerst als handel maar ging later over in de Nederlandse bezetting van Indonesie en het bouwen van Batavia (wat later Jakarta is geworden). Pas na de Japanse bezetting van Indonesie (toen Nederlands - Indie) in de tweede wereldoorlog werd Indonesie in 1949 onafhankelijk. 

Op het plein hebben we heerlijk gezeten en hebben we naar iedereen gezwaaid , peace tekens gepopt en iedereen toegelachten die op een neonkleurige fiets rondjes aan het rijden was (zie foto's). Na een tijdje kwam er een gezin naar me toe (met echt hele lieve kleine kindjes) die graag een selfie met me wilden. Ja hoor! Dat mag. 

De volgende dag om 4 uur s'ochtends uit de veren om de trein naar Yogyakarta (Yogya) te pakken, het culinaire hart van Indonesie (Chen blijft maar doorgaan over het eten van Nasi Goreng in Yogya).  De lieve mensen van het hostel hadden speciaal voor ons nog ontbijt neergezet en waren wakker om ons uit te zwaaien. Toen hadden we meteen onze eerste ervaring te pakken met Grab (te pakken met Grab.. eh wat?), Grab is de Aziatische versie van Uber. Na het boeken van de Grab stond deze al na 5 minuten voor onze neus en vroeg hij het tarief van nog geen euro (30.000 roepie) voor een rit naar het station. Chen ging betalen met 500.000 roepie en hij kreeg 20.000 terug. Dit klopte niet helemaal en dus ging Chen een hele discussie aan met de Grab chauffeur, op een bepaald moment werd 'ie ook zelfs boos op de beste man. De man bleef maar aardig en wilde Chen zelfs 500.000 roepie terug geven. Toen viel ineens het kwartje.... Chen had hem geen 500.000 roepie gegeven maar 50.000 (het blijft lastig met die valuta). Na 100 keer excuses zijn we snel naar de trein gelopen en na de paspoortcontrole ingestapt.

Een 8 uur durende treinreis door rijstvelden, groene bergen en traditionele dorpjes, het was prachtig! Zo nu en dan stopte de trein en konden we heel even de benen strekken buiten. Dit leverde vaak veel leuke scenario's op. Een moslima vroeg aan Chen of hij solo was en wilde dat ze met hem meeging en dit alles werd vertaald door een militair die he-le-maal stuk ging van het lachen. Deze mevrouw kwam later nog een keer naar ons toe (want ze had mij ook gespot) en toen moesten er selfies gestuurd worden naar haar vriendinnen. Nog een paar uren later kwam ze al Skypend naar ons toe en en moesten we zwaaien naar een vriendin (of familielid?). 

De trein zou 8 uren duren, maar deed er uiteindelijk 11 uren over. Er was namelijk werk aan het spoor, wat betekende dat ze met 40 mannen stenen aan het harken waren (waarvan de helft aan het chillen was in de bomen met een peukie). A la, ik was er op een tijdje he - le - maal klaar mee en toen ging Chen heel lief Noodles voor me regelen (ook uit eigen belang, want ik was niet te genieten) en toen ging het wel weer. 

Aangekomen (AT LAST!) in Yogya kwamen we aan de praat met een aardige meneer die vertelde dat zijn huis tijdens de aardbeving in 2006 helemaal verwoest was. Met geld wat hij van de overheid kreeg (omgerekend z'n 940 euro) heeft hij ongeveer de helft van het huis weten te herbouwen. Zijn vader kwam uit Wageningen en sprak daarom ook nog een woordje Nederlands. We zijn bij hem in de gemotoriseerde becak (soort tuk tuk) gestapt, dit was echt fantastisch (want: Te grote mensen en tassen in een te klein bakje). 

Yogya is echt een verademing na Jakarta want het is iets koeler en stukken relaxter en gezelliger. Na de aankomst in het Prambanan Guesthouse heeft Chen eindelijk zijn Nasi Goreng gegeten en ik een chicken curry in een Warung (Indonesisch restaurant) bij ons in de straat. Toen we na het eten en een ijsje over straat liepen werd Chen door een paar Indonesische studenten (het is een studentenstad) nog geinterviewd over toerisme in Yogya. Toen we een laatste biertje wilden drinken in een barretje (met heerlijke live Jazz muziek) raakten we aan de praat met verbrande (echt ziek verbrande) Amsterdammer Remco en Indonesiche George Clooney Beng Beng. Beng Beng had zijn eigen restaurant die hij kwijt is geraak met de aardbeving van 2006. Hij is nu tourguide en kwam al met hele boeken vol handgeschreven recensies aan. We hebben nog getwijfeld om een tour bij hem te boeken maar we gaan liever zelf met de scooter rondtouren. Chen is liever op zichzelf (haha, letterlijke woorden) en ik vind het ook wel leuk om met z'n tweetjes rond te gaan met de scooter (al is het verkeer hier echt heftig). 

Vandaag hebben we een rustdag bij het zwembad en gaan we even kijken wat we morgen en overmorgen gaan doen. 

Doei! 

Liefs, Chendo en Hester