Kleurrijk Colombia deel 1

Op 25 juli, in de avond, landden we op Colombiaanse bodem. Vooraf hadden we met het hostel, genoemd Chocolate hostel, geregeld dat iemand ons zou komen ophalen met de auto. Het was een aardige kerel en zette ons z’n 13 kilomter vanaf het vliegveld af bij het hostel in het oude centrum van Bogota. We kregen een kamer toegewezen tegenover de receptie en bleven hier de rest van de avond, bijkomend van de vlucht. Het personeel is hier erg aardig en als er ook maar een iets te volhoudende junk naar je toe komt op straat, staan ze meteen buiten om te vragen of alles goed gaat. Niet dat we in Bogota een onveilig gevoel hebben gehad, zolang je gezond verstand gebruikt kun je hier in de toeristische wijk prima rondlopen. Waar je vooral op moet letten zijn je spullen, zoals in elke grote stad. In de ochtend was het tijd om een stukje te lopen richting de voet van de Monserrate berg waar de miljoenenstad tegenaan gebouwd is. Deze 3152 meter hoge berg is te beklimmen met een stevige wandeling maar ook met een kabelbaanritje voor z’n 5 euro retour. Wij kozen uiteraard voor het kabelbaanritje, al hadden we qua temperaturen best de wandeling omhoog kunnen maken. Bogota ligt vrij hoog, waardoor de temperaturen rond z’n heerlijke 20 graden liggen overdag. De Monseratte berg geeft een prachtig uitzicht op de inmense stad waar minstens 8 miljoen mensen wonen maar met komst van nog z’n miljoen Venezolaanse vluchtingen in het land weten ze dat eigenlijk niet zo goed. De berg geeft niet alleen mooi uitzicht maar is ook nog een heilige plek, je vindt hier dan ook een kerk en de kruiziging van Jezus uitgebeeld in een beeldentuin. Verder zijn er stalletjes met heerlijk geurend eten en een wat luxer restaurant. Het was echt een heerlijke plek om even rond te struunen voordat we het kabelbaantje terug namen de drukke stad in. Eenmaal terug in de historische wijk hadden we honger en besloten een ‘Menu del dia’ te gaan eten, het menu van de dag dus. Veel Colombianen eten tussen de middad een behoorlijk stevige maaltijd in de lunchpauze van het werk. Ook wij schoven aan in z’n zaakje en werden aardig aangestaard door iedereen die daar met het werkpasje aan de broek hun lunch zat weg te werken. Geen idee waar de serveerders het over hadden en hoe het werkte maar uiteindelijk kregen we een grote kom soep (wat voor mij al genoeg was), een gigantisch bord eten met veel vlees (Colombianen eten veel vlees, weinig groente en frituren alles!) en daarbij een glas limonade. Dit kostte ons in totaal omgerekend z’n 1,90 euro per persoon, echt onverstelbaar. Was het haute cuisine? Nee, maar het was goed bord eten waar je de rest van de dag van vol zit. Soms (vaak) is dat alles wat je nodig hebt en het gaf ons genoeg brandstof voor een wandeling door de historische stad. We liepen langs ontzettend drukke pleinen en straten en het is echt een erg mooi stuk om doorheen te lopen, het deed me erg denken aan veel Spaanse historische steden (wat natuurlijk niet zo gek is). Langs de hoofdstraat zaten heel veel Venezolaanse vluchtelingen met kunst wat later, toen we beter keken, gemaakt was van geld.Omdat het geld in Venezuala niks meer waard is, maken ze er hier maar kunst van en proberen dit te verkopen. Verder in onze reis zijn we nog heel veel vluchtelingen tegengekomen die hun geld probeerden te verkopen als ‘souvenir’ omdat zij er zelf niks meer mee kunnen maar wel monden te voeden hebben. 

Onze eerste indruk van de Colombianen was erg goed omdat ze ontzettend aardig zijn en we delen deze mening nog steeds. Van iedereen kan er wel een glimlach af en het maakt niet uit of je wel of geen Spaans kent, ze gaan net zo lang door totdat je er iets van begrijpt (lees: erg levendig uitbeelden, heel langzaam praten, herhaling, vertaalmachines, alles tegelijk). Ze dansen overal, op pleintjes in eettentjes en op straat, er hoeft soms niet eens echt harde muziek ergens op te staan. Daarnaast zijn Colombianen ontzettend op familie gericht en zien we dan ook overal hele families op pad (inclusief opa’s, oma’s, neven, tante’s en alle huisdieren). Iedereen komt s’avonds op straat bijelkaar, vooral in de kleinere dorpen, wat echt ontzettend gezellig is. 

Terug naar Bogota! De tweede dag verzamelden we met een grote groep op een plein vlakbij ons hostel om een ‘Free’ walking tour te doen. Deze tours heb je over de hele wereld en zijn op basis van een fooi, al geven ze vaak wel een suggestie wat je zou moeten geven. We deden niet zomaar een tour, maar een grafitti tour. In Bogota is erg veel grafitti en officieel is dit illigaal, maar dat weerhoudt heel veel artiesten er niet van om toch hun gang te gaan. De tourguide had heel veel interessants te vertellen over de grafitti artiesten en wat de grafitti betekende voor de stad, met zo nu en dan een uitstapje naar andere spanningen in het land. Een voorbeeld hier van is dat er in Colombia op het moment erg veel sociale leiders worden vermoord, in de afgelopen 3,5 jaren waren dit er al 482. In velen ogen is het land in ‘vrede’ na de vredesovereenkomst met de FARC maar dit is helaas verre van waar. Sociale leiders zijn mensen die zich uitspreken tegen de gang van zaken in Colombia. Een groot actueel probleem in dit land heeft te maken met grondgebied. De inheemse bevolking van Colombia wordt, in tegenstelling zoals bijvoorbeeld Mexico of Peru, gezien als tweederangsburger. Heel veel grondgebied van deze inheemse bevolking is daarom ook ingenomen door conflicten in dat gebied (zoals de FARC) maar ook door grote mijnbouworganisaties die het gebied claimen. Heel veel land is nu in handen van erg rijke mensen waarvan het in eerste instantie niet was. Veel van deze grafitti artiesten nemen het op voor de inheemse bevolking door ze een stem te geven in de vorm van kunst. Na een rondleiding van bijna 4 uren waren we dan ook best wel moe, wat een informatie en wat een interessante verhalen. Na het geven van een fooi aan onze guide deden we het dan ook rustig aan die avond en regelden we alvast onze volgende bestemming voor die dag er op. 

De wekker ging erg (erg!) vroeg zodat we een Uber konden pakken naar een gigantisch busstation ergens in Bogota. Hier vertrok er een grote touringcar richting Armenie die er z’n 7, - 8 uren overdeed. Z’n 80% van de rit bestond uit haarspeldbochten, en dat is echt niet overdreven. Het was het gelukkig wel waard, we reden door gigantische groene en divers begroeide bergen. In Armenie stapten we over in een klein minibusjes richting onze eindbestemming Salento. In dit minibusje zaten bijna alleen maar Nederlandersen hiermee raakten we dan ook aan de praat. Na een gezellig en ook weer prachtig ritje arriveerden we in Salento, een klein berg dorpje in het binnenland van Colombia. Salento heeft ontzettend mooie kleurrijke huisjes en ligt in een erg groene vallei. Het is er voor altijd lente omdat de maximum temperaturen z’n 25 graden zijn en de minimum z’n 15 graden, de perfecte temperatuur dus. Onderweg kregen we al een klein voorproefje van de vallei waar het allemaal om te doen is in Salento, de Cocora valley. In deCocora valley staan ontzettend veel waspalmbomen van tot wel 60 meter (!) hoog, de hoogste palmbomen ter wereld. 

We werden ergens random in het dorp afgezet met de minivan en liepen in z’n 5 minuten naar ons hostel. Het hostel bestond uit een kleine tuin met wat stoelen en tafels met daarachter koffiebonen. Ons werd de gehele duur van ons verblijf om het halfuur een bak koffie aangeboden die gemaakt werd van de koffiebonen uit de tuin. We hebben veel koffie gedronken in Salento, en dan kan ook niet anders met de vele koffieboederijen die in dit gebied liggen. Salento ligt dan ook in de koffiedriehoek van Colombia, uit dit gebied komt ontzettend veel koffie. Hij vertelde dat hij samen met zijn familie vroeger in een dorp woonden waar de FARC behoorlijk actief was. Zij moesten elke maand ontzettend veel geld betalen aan deze groepering en toen dit niet meer lukte zijn ze onvrijwillig verhuisd naar Salento. Hij kwam 5 jaren geleden uit de verplichte militaire dienst van Colombia en had toen geen werk. De vader van zijn beste vriend had een hostel en daar kon hij wel iemand voor gebruiken, zo geschiedde dat hij sinds die tijd in het hostel woont en werkt. Het hostel is erg kleinschalig en de host is ontzettend aardig en zit de hele dag gezellig met iedereen in de tuin. We aten iets verderop in de straat en dronken hierbij een biertje op de tweede bestemming in Colombia. Terug in het hostel ontmoetten we twee Utrechtenaren waarmee we in de tuin hebben gezeten. 

De volgende dag gingen we meteen op pad richting de Cocora vallei om een wandeling van z’n 12 kilometer te maken waarbij de ene helft vrij stevig omhoog was en de tweede helft vrij pittig omlaag. Vanaf het dorp rijdt je in z’n 20 minuten met een kleurrijke jeep, ook wel Willy’s genoemd, naar de vallei toe. Voor de avontuurzoekers is het ook mogelijk om achterop de Willy te staan in plaats van in de achterback van de jeep te zitten. Chen en ik wilden dit natuurlijk wel en zo stonden we achterop de Willy die ons door de glooiende groene heuvels vervoerde. Onderweg kwamen we kleurrijke huisjes en boerderijtjes tegen en rivieren met romantische bruggtjes, het leek wel een sprookje. Aangekomen bij de vallei (waar vele restaurantjes en lokale handwerkstalletjes stonden) begonnen we meteen aan de wandeling. We liepen eerst door de bekende vallei met de gigantische bomen (ze zijn echt gigantisch) en zaten hier te genieten van het, nu al, prachtige uitzicht. Een stukje van ons af lag een merrie met haar veulen in het gras te slapen. We zouden nog vele paarden en koeien tegenkomen tijdens onze wandeling in de groene heuvels. Het eerste stuk omhoog was redelijk pittig en had een aantal mooie uitzichten uit de vallei, die met de hoogte steeds mooier werden. Het laatste stuk omhoogkwamen we ineens in een naaldbomenbos terecht met op de top een kolibriefinca met prachtige bloemen en vogels. De weg omlaag was voornamelijk door een bos met een rivier en ontzettend veel hangbruggetjes. De laatste twee kilometer kwamen we weer in de vallei uit en lagen hier een tijdje in het gras tussen de koeien. We kwamen hier ook nog langs een forelkwekerij, hier ‘Trucha’ genoemd, iets waar Salento bekend om staat. Omdat het overal op de kaart staat probeerden wij deze trucha s’avonds ook uit in een restaurantje in het dorp. We dronken daarna wat biertjes op het gezellige dorpsplein en aten een ijsje. Het was ontzettend druk op het plein omdat de Colombianen onafhankelijkheidsdag vierden, wat heel veel familie’s op de been bracht om te eten bij de straattentjes of te dansen op de salsa. 

Dag twee begon met spierpijn en het rustig door de straten slenteren van het dorp. S’middags werd het erg gezellig met de Utrechtenaren in het hostel door een paar biertjes te drinken. Het was zomaar ineens tien uur s’avonds en we besloten met z’n vieren te gaan eten in een restaurant. Na een heerlijke maaltijd gingen we op zoek naar een plek om Tejo te spelen, een oud Colombiaans spel. We kwamen uit bij het dorpsplein en hier zat een soort dorpskroeg waar alleen oude mannen aan het biljarten waren. In de kelder van deze kroeg werd er Tejo gespeeld en op het moment dat we binnen komen waren er ook een aantal mannen een potje aan het spelen. De bedoeling van Tejo is dat je met een zware ijzeren schijf in een bak met klei gooit waar envelopjes in liggen met explosieven, behoorlijk hardcore dus. Onder het genot van nog meer biertjes gingen we aan de slag en dit bleek allemaal nog moeilijker dan gedacht. We kregen geen enkel envelopje tot ontploffing terwijl er toch echt meermaals een ijzeren schijf op belandde. Wellicht pastten we niet de juiste techniek toe. Het was in ieder geval een gezellige avond en de volgende ochtend werden we met een lichtelijke kater wakker. We namen afscheid van onze hostelgenoten en staptten in de minivan richting Armenie waar we overstapten in een bus naar Medellin. Dit was wederom een lange rit door de gigantische groene bergen en dorpjes van Colombia. Laat aangekomen in het hostel van Medellin gingen we vrij vroeg op bed. 

De eerste van de drie dagen in Medellin deden we niet zoveel, een beetje rondlopen in de toeristische wijk en in het park zitten. Zo rond het middaguur liepen we langs een café die grenst aan een park in de inmense stad en wie zagen we daar ineens zitten? Ja hoor, het waren Romy en Ivar van het hostel in Salento. Zij zaten alweer op het terras biertjes te drinken en nodigden ons uit ook een stoel aan te schuiven. Opnieuw eindigde deze dag met z’n vieren bij een heerlijk Italiaans restaurant tegenover ons hostel. Op dag twee in Medellin besloten we gebruik te maken van de metrolijn die door de stad heen loopt. De inwoners van Medellin zijn ontzettend, echt ontzettend trots op deze metro en maken hier dan ook veelvuldig gebruik van. Je zult in de metro dan ook geen last hebben van vandalisme of onprettige figuren, het is een erg veilige en makkelijke manier om je te verplaatsen in de stad. We kochten een kaartje naar een metrostation richting het noorden van de stad. Dit metrokaartje was ook geldig voor een stuk met de kabelbaan naar een van de arme buurten die tegen de bergen aangebouwd is. 

Er zijn veel sloppenwijken in Medellín die enkele jaren geleden nog in handen waren van gangs. Deze sloppenwijken zijn allemaal tegen de berg opgebouwd en de bewoners werden destijds gedwongen om de gangs te betalen wanneer ze de wijk wilde verlaten. Drie jaar geleden zocht de burgemeester van Medellín een oplossing hiervoor en besloot hij meerdere kabelbanen over de sloppenwijken te laten bouwen. Op deze manier kan iedereen uit deze arme wijken makkelijk de stad bereiken zonder gangs smeergeld te betalen. 

Er wordt afgeraden om in deze sloppenwijken rond te lopen en dus stapten we meteen over op een kabelbaan die ons nog hoger bracht de bergen in. Boven op deze berg bevindt zich een gigantisch natuurgebied en hier maakten we dan ook een kleine wandeling door het bos. We aten tussen de middag bij een lokaal restaurant en pakten na een heerlijke ontsnapping aan de drukke stad de kabelbanen en metro terug naar ons hostel.

Op de derde en laatste dag in Medellin boekten we een free walking tour die ons mee zou nemen langs interessante plekken in het ‘echte’ Medellin. We namen de metro de toeristische wijk uit naar het centrum waar onze gids op ons stond te wachten. We waren met een groep van z’n 20 tot 25 personen en hoorden ontzettend veel verhalen van Hernan die ons in 4 uren tijd meenam langs ontzettend veel plekken. De geschiedenis van Medellin is natuurlijk heel erg interessant en complex en daarom ook teveel om over echt uit te wijden in mijn blog. Onder het genot van een glas wijn in de koude wintermaanden van Nederland vertel ik je hier graag meer over. Hernan vertelde over zijn jeugd die in teken stond van de vele drugsoorlogen, bommen in de stad en de befaamde Pablo Escobar. Pablo werd door de arme bevolking hier absoluut niet gezien als een soort Robin Hood, zoals de Netflix serie wel insinueert. Daarnaast vertelde hij over groeperingen zoals de FARC, het leger en de verschillende politieke spelers in het land. Mocht je ook nog eens naar Medellin gaan dan raad ik deze tour, Real city tours, zeker aan. Na al deze verhalen in 4 uren tijd duizelden onze hoofden en waren onze voeten moe. We haalden Gouda kaas, brood, melk en yoghurt en deden vroeg het licht uit. 

Na vier nachten Medellin stapten we in een minibusje richting Guatape, een kleurrijk (niet overdreven) dorp in de bergen. De rit was wederom prachtig en de chauffeur had heerlijke salsamuziek aangezet. We deden onze raampjes open en reden de koele berglucht tegemoet. Aan het einde van onze rit zagen we al snel waar we voor gekomen waren, de prachtige blauwe meren en groene heuvels. In dit gebied wonen erg veel rijke Colombianen want er staan ontzettend veel villa’s aan het water. In de verte prijkte de gigantische rots El Penol als een pukkel aan de hemel, een attractie waar we later een bezoek aan zouden brengen. Met onze backpacks werden we gedropt in een ontzettend mooi, en later bleek ook gezellig, dorp. Het dorp is erg geliefd onder de Colombiaanse toeristen en dat is begrijpelijk omdat elk huis in felle kleuren in geschilderd met aan de onderkant schilderingen die de geschiedenis van het dorp vertellen. Op het dorpsplein staan allemaal foodtrucks en verzamelt iedereen zich overdag maar ook s’avonds om elkaar te ontmoeten en lekker te eten. Wij vielen met onze neuzen in de boter omdat er in hetzelfde weekend van ons bezoek een dorpsfeest gaande was met bloemen, stalletjes, muziek, optredens en een parade. 

De eerste ochtend in Guatape ontbeten we heel rustig aan het plein bij een bakkerij. We aten hier de lekkerste zoete deegwaren en een goede bak Colombiaanse koffie. Na dit uitgebreide ontbijt gingen we op zoek naar een tuktuk die ons naar de eerdergenoemde pukkel (gigantische rots) zou brengen. We vonden er al snel eentje die ons voor ongeveer twee euro wel naar de rots wilde rijden. Deze jongeman knalde zodra we waren ingestapt keihard hitjes uit de speaker (‘Daddy cool’ van Boney M. en ). Zijn rijstijl was even hard als dat de muziek stond en hij zette ons na een kwartier af aan de voet van de pukkel. Deze pukkel is een gigantische rots die waarschijnlijk door de schuiving van twee tektonische platen is ontstaan. De rots heeft de naam El Penol en is een toeristische trekpleister in Colombia. Na het kopen van twee kaartjes begon de klimtocht omhoog met z’n 650 trappen die tegen de rots aangebouwd zijn. Eenmaal boven is er een prachtig uitzicht over de meren en vele eilandjes van het gebied. Hier is ook duidelijk te zien wat voor een gigantische villa’s zich hier in het gebied vinden, bijna allemaal met een boot of jetski op het terrein. Na hier een uur van het uitzicht te hebben genoten maakten we de weg omlaag en stonden met trillende benen weer op de grond. We besloten terug te lopen naar ons hostel waar we ongeveer een uurtje over deden. Eenmaal aangekomen op het plein in het dorp waren er optredens in volle gang en hier hebben we dan ook een tijdje naar staan kijken. We zetten onze dag voort op het terras met wat biertjes en keken naar de vele mensen en families die voorbij kwamen. De optredens en muziek gingen maar door en het was ontzettend levendig op straat. Aan het einde van de avond werd er ineens vuurwerk afgeschoten en begonnen er hele groepen mensen aan een soort bloemencorso’s te werken. Wij stonden bij deze bloemkunstwerken te kijken toen er een oude Colombiaan naar ons toe kwam en ons aanmoedigde om ook mee te helpen. Uiteraard lieten we deze kans niet liggen en plakten we samen met de dorpelingen ook wat bloemen op de kunstwerken. De oude Colombiaan vond het helemaal fantastisch dat we meededen en vertelde ons dat er de volgende dag een parade zou plaatsvinden. Hij knuffelde ons meermalen en we wensten elkaar een goede nacht. 

De volgende dag begon opnieuw met een ontbijt bij de bakkerij, dit keer met yoghurt, vers fruit en wederom een bak koffie. We hingen wat rond in het dorp, doken wat winkeltjes in en keken naar een lokale voetbal wedstrijd op het voetbalveld. Dit ging onder stevig commentaar van Chen, rode kaarten en een boze trainer die van het veld gestuurd werd. Aan het einde van de middag haalden we wat eten bij een straattentje en aten dit op bij het pleintje waar inmiddels de parade was begonnen met allemaal muziek, dansers en zelfs dansende tuk tuks. De bloemencorso’s werden door mannen en vrouwen in de parade op hun rug gedragen en daarna op het plein neergezet. We spotten hier zelfs nog de corso’s waar we de vorige avond aan mee hadden geholpen. Toen de parade was geëindigd kwam er een helikopter overgevlogen en werden er bloemen uitgestrooid over het dorp vanuit de lucht. 

Inmiddels zitten we aan de Caribische kust van Colombia waarover de volgende blog wordt geschreven, het wordt anders echt teveel zo in 1 blog. 

Liefs uit Minca