Klimmen op vulkanen en lazy man cricket

De campsites vinden we altijd via een app die ik gedownload heb. Hier op kun je kijken of het wat kost, of ‘ie een beetje bereikbaar is of niet (al draaien wij onze hand niet om voor een gravelweggetje door de heuvels) en natuurlijk met comments van voorgaande bezoekers. Zo is het makkelijk om een nieuwe slaapplaats te vinden en kom je door het zoeken van gratis campsites op de meest onverwachte plekken terecht. Nadat we die ochtend de campsite verlieten die door een francaise aangeduid stond als ‘better toilets then I have at home’ gingen we op pad door het natuurpark Arthurs pass. De eerste stop die dag was bij ‘Castle hill’, met hele indruwekkende rotsformaties die zo door reuzen neergelegd konden zijn. Het was een soort Stonehenge en de hunebedden van Drenthe gecombineerd maar dan grootser en uitgestrekter. Net zoals de hunebedden en Stonehenge is het een raadsel hoe deze rotsen hier zo zijn gekomen, je zou er eindeloos over kunnen dagdromen (een van mijn hobby’s).

Na Castle hill zijn we aan een stuk door door Arthurs pass naar Greymouth gereden. Greymouth is, met haar 12.000 inwoners, de grootste stad aan de westkust van Nieuw zeeland. Na boodschappen te hebben gedaan in Greymouth besloten we om toch door te rijden naar het Abel Tasman national park helemaal bovenin het zuidereiland. Het zou de volgende dag namelijk weer stralend weer worden en die dag er na niet. Omdat stralend weer bij een mooie wandeling langs goudgele stranden en helder groenblauw water wel zou uitkomen, werd er een muziekje opgezet en nog even drie uurtjes doorgereden. Rond een uurtje of negen ‘s avonds kwamen we aan in Motueka, vlakbij de beloofde stranden en water. In Motueka ontstaat in de avond op een carpark een heuze gratis camping, maar wel met de notie dat iedereen om 7 uur ‘s ochtends weer weg moet zijn. We hebben onze campervan in een leeg plekje weten te krijgen en zijn vroeg gaan slapen. De volgende ochtend ging vroeg de wekker en toen we om kwart voor 7 buiten een kop koffie stonden te doen zagen we een mooi tafereel. De ene na de andere camperdeur werd geopend en overal stapten slaperige medecampers in pjama uit, gingen achter het stuur zitten, starten de moter en reden weg. Om 7 uur belden we de Aquataxi of we die ochtend om half 11 meemochten om gedropt te worden op een strand om vanaf daar een hike van 12.4 kilometer terug te lopen naar de auto. Ze hadden nog plek en na een ontbijt ergens halverwege aan de zee konden we de Aquataxi instappen. Natte voeten kregen we niet want we moesten namelijk al aan board terwijl het bootje nog aan de tractor vastzat. Toen we aan boord waren vroeg de kapitein ons ook nog om alvast de zwemvesten om te doen. Nu waren wij niet van plan om te verdrinken op het asfalt, toch gehoorzaamden we en volgde er een knullig ritje over de autoweg. Na een klein boottochtje langs de prachtige gouden stranden van Abel Tasman en de zonnebadende zeehonden werden we gedropt op Anchorage beach. Vanuit hier liepen we omhoog door de heuvels en bossen van het natuurgebied met vele uitijkjes op de stranden en de zee. Om de zoveel kilometer kon je een kleinedetour nemen naar een uitzichtpunt of een strand, dit hebben we dan ook een aantal keren gedaan. Na een lange maar mooie tocht kwamen we weer aan bij onze campervan die nog net niet weg was gesmolten, het was heerlijk weer de hele dag (en eindelijk weer echt warm!). We reden terug naar de carpark in Motueka en sliepen hier nog een nacht. 

De volgende ochtend zijn we om 7 uur ‘s ochtends heel schunnig bij de Mcdonalds op het parkeerterrein gaan staan om gratis wifi af te tappen. We konden op deze wifi radio luisteren om te horen hoe Ajax gelijkspeelde tegen Juventus. Na deze wedstrijd zijn we met nog droog weer richting Picton gereden waar de volgende ochtend onze veerboot vandaan ging. Halverwege de dag begon het te regenen en het is niet meer opgehouden tot de volgende ochtend. Al veel te vroeg kwamen we aan bij de veerboot die ons naar het Noordereiland zou brengen. De dag begon met rustig weer en vol goede moed reden we onze campervan de boot op. We vonden een plek binnen op het panorama deck zodat we goed uitzicht hadden op de mooie reis richting de hoofdstad Wellington. Het eerste deel van de reis was dan ook rustig en konden we genieten van de 3 en een half uur durende vaartocht. Na een uur veranderde dit helaas en toen we op open zee kwamen veranderde de rit in een onstuimige achtbaan. Vroeger kotste (ik hoop niet dat je net aan het eten bent) ik al de parkeerplek op de camping van opa en oma onder (wat in Bakkeveen was, z’n 20 minuten vanaf Aldeboarn) na een autorit vanwege mijn reisziekte. Nu is deze reisziekte met de loop der jaren behoorlijk verbeterd, deze zeerit was toch echt iets teveel van het goede. We zagen de zee groots vanuit het raam alle kanten opgaan en de boot klapte met de punt vol op de golfen. Na een halfuur werd ook Chen aardig zeeziek en het hielp ook zeker niet mee dat er een kind achter ons zijn hele maaginhoud wel 15 keer in een zakje leegde. Aangekomen in Wellington na 3 lange uren en eenmaal met benen op het vasteland, ging het wel weer. Omdat het hier ook niet zulk prachtig weer was zijn we na een rondje door de stad richting het museum gelopen. Het Te papa museum van Wellington is gigantisch en ik vind het een ontzettend mooi museum. We hebben hier een tentoonstelling bekeken van hoe Nieuw zeeland in de jaren en jaren door mensenhand is veranderd. Hier leerden we bijvoorbeeld dat Nieuw zeeland bijna helemaal bedekt was door bos en dat de groene heuvels die het heeft komt door het platbranden van heel veel bomen. We hebben gelezen over de Maori’s, de early settelers en de uitgestorven dieren die ooit rondliepen. Na het museum zijn we op mijn verzoek richting het zuidoosten van Wellington gereden om de Weta caves te bezoeken. Wellington is namelijk de omgeving waar ontzettend veel scenes van de Lord of the rings zijn opgenomen (hier heb ik dan in 2013 samen met Evert ook een tour gedaan). In de Weta caves zijn alle kostuums en atributen zoals wapens gemaakt en in het gebouw ernaast ‘Weta digital’ is de film in elkaar gezet. Chen heeft in de campervan voetbal gekeken en ik heb hier een tourtje geboekt. Ik kreeg alles te zien en te horen over hoe en met welke technieken er aan een film gewerkt wordt. Dit varieert van 3D printers tot papier mache en een verstrooide professor die ons een wondergoedje liet zien waarmee hij maskers maakt. Er waren dan tijdens de rondleiding veel orcs, dwergen, andere rare wezens en wapens te zien en aan te raken. De tourguide kon veel vertellen over hoe succesvol het bedrijf is geworden na The lord of the rings en hebben sindsdien aan meer dan 100 succesvolle films gewerkt zoals bijvoorbeeld Avatar en King Kong. Na deze fantastische rondleiding (voor mij) zag ik tot mijn genoegen dat Chen nog niet vermorzeld was door de drie trollen die naast de studio stonden.

We reden die avond langs de Mcdonald’s en kwamen aan op onze gratis campsite midden in een bos z’n 50 kilometer noordelijk van de hoofdstad. Na de lange dag en vooral intensieve reisweken vonden we het tijd om het op het Noordereiland wat rustiger aan te doen. Maar voordat deze vakantie op het Noordereiland kon beginnen stond er nog een nooit te vergeten tocht op het programma, de Tongariro crossing. De Tongariro crossing is een 19,4 kilometer lange hike die door het Tongariro national park gaat. Het park heeft drie actieve vulkanen: Mount Ruapehu, Ngauruhoe en Mount Tongariro. We zijn een dag bezig geweest om voldoende boodschappen te doen, uit te rusten en een campsite te zoeken vlakbij de vulkanen. De volgende ochtend was het erg vroeg opstaan om half 6 omdat de shuttle die ons naar het begin van de trek zou brengen al om half 8 zou vertrekken. De shuttle die we op het laatste moment hadden geboekt bracht ons naar het begin van de hike zodat we in z’n 8 uren tijd terug konden lopen naar de ‘beveiligde’ parkeerplaats met onze campervan. De hike was erg populair en we liepen deze dan ook met veel mensen, dit deed echter niks af aan de pracht van deze wandeling. Het begon koud, maar zodra de zon begon te schijnen werd het bloedheet en had ik dus veel te veel kleren aangetrokken (zowat alles wat ik bij me had). We moesten als snel lachen om alle mensen die met wandelstokken, bergschoenen en afritsbroeken voor en achter ons liepen. Het was een pittige tocht, maar dat was toch wel erg overdreven vonden wij. De tocht bracht ons naar 1877 meter hoogte en langs vele afgronden, kratermeren, rookpluimen en een gigantische vulkaantop. De kratermeren en de rode krater zelf hadden prachtige blauwe, groene, oranje, bruine, witte en rode kleuren. Vooral de laatste drie kilometer, wat vooral bestond uit rustig afdalen en bos, waren zwaar vanwege de blaren en moeheid in de benen. Aangekomen bij het einde van de 19,4 kilometer moesten we nog zeker een kilometer naar de parkeerplaats (langste kilometer in mijn leven).

Nu hadden we dan toch echt een vakantie verdiend, en die hebben we ook gehouden vlakbij het grootste meer van Nieuw zeeland genaamd lake Taupo. Na door het plaatsje Taupo te hebben gestruind zijn we dan ook bij een mooie gratis campsite langs een helderblauwe rivier met witte krijtrotsen gaan staan. Hier hebben we twee dagen in de zon gezeten en ons zelfs een beetje verveeld. Na great lake Taupo zijn we door Rotorua gereden waar wederom veel vulkanische activiteit is, het borrelt, rookt en stinkt overal. We zijn in dit leuke plaatsje gestopt en hebben in het park onze voeten in een heet thermaalbad geweekt.

Met een kopje koffie en een muffin hebben we in het gras gelegen voordat we doorreden naar een gratis campsite z’n 60 kilometer onder Auckland. De campsite lag aan zee in een dorp wat niet meer had dan een benzinepomp en een bar (en de boatclub waar onze campsite bij lag). ‘s Ochtends werden we tijdens het ontbijt rond 8 uur getrakteerd op een groep (hoe noem je een kudde dolfijnen?) dolfijnen die vlak langs de kust trokken. Omdat we ons laatste weekend (paasweekend!) in Nieuw zeeland goed wilden afsluiten hebben we een tip van mijn vader opgevolgd om richting een natuurgebied te trekken aan de westkust bij Auckland. Dit gebied bestaat uit afgelegen(haarspeldbochten en onverharde wegen) pikzwarte stranden met rotsen en prachtige hoge en volle rietpluimen. Naast de campsite begon een kleine hike naar een aantal Maori grotten waar vroeger de Maori’s dansfeesten hielden. Na een dag rustig op de camping hebben gestaan werd echter ons rust verstoord doordat er buren arriveerden die pal naast ons kwamen te staan. Al whiskey drinkend en paffend werd er geprobeerd om de Lamzac (zitzak waar lucht in moet) te vullen met lucht door in de auto te stappen en de kinderen uit het raam te laten hangen en zo de camping over te crossen. Uiteindelijk hebben we nog wel heel gezellig een middag Lazy man cricket met ze gespeeld (al waren we blij dat ze na twee dagen weer aan het werk moesten in Auckland).

Na deze goede afsluiter in Nieuw zeeland reden we richting de camperverhuur om onze ouwe barrel in te leveren. Het afscheid viel zwaar omdat de bus een enorm gevoel van vrijheid gaf. De laatste twee dagen in Auckland hebben we vooral genoten van ons hotel, winkelen, de haven en de heerlijke gevulde pie’s. Omdat onze volgende bestemming de VS is hebben we alvast een ticket het land uit geboekt omdat ze daar in Amerika nog wel eens moeilijk over kunnen doen. In de hotel lobby besloten we dat we na Amerika richting het schiereiland Yucatan in Mexico gaan. Zin in! 

Zoals jullie weten zitten we inmiddels al in Amerika (Vegas, baby) en ik zal dan ook proberen om een dezer dagen een nieuwe blog online te zetten die iets meer up to date is. 

Ciao!