West Amerika: Ratelslangen in de woestijn en winter in het berenbos

Hola amigos! 

Graag neem ik jullie in deze blog mee in onze rondreis van 3,5 weken in de Verenigde Staten. Deze reis begon in de woestijn tussen de schorpioenen en ratelslangen en eindigde in de sneeuw in het berenbos. 

De reis vanaf Auckland naar Los Angeles begon lastig en stressvol met twee overstappen op Hawaiiaanse eilanden. De vorige blog sloot ik af met dat we alvast een ticket het land uit hadden geboekt naar het schiereialand Yucatan in Mexico. We vlogen met Hawaiin Airlines en toen we s’avonds bij de balie aankwamen op het vliegveld ging het gesprek ongeveer als volgt: 

Stewardess: 'Heb je een ticket het land uit?'. 

Wij: ‘Ja naar Cancun, Mexico’. 

Stewardess: 'Heb je ook een ticket Mexico uit?' 

Wij (geschokt): ‘Nee, waarom?’ 

Stewardess: ‘Mexico is niet ver genoeg weg, je kan dan illegaal de grens weer over komen naar de Verenigde Staten’ 

Wij: *Beelden ons in dat we helemaal naar Mexico gaan en dan via land terug reizen, door het gevaarlijke grensgebied heen een tunnel onder Trump zijn muur graven om de V.S. weer in te komen (waar we net vandaan komen en een visum voor hebben)* 

Wij: ‘Oke, we boeken wel een vlucht Mexico uit’ 

– Dit hebben we met veel gedoe gedaan (vlucht van Mexico – Cuba) om vervolgens weer terug te gaan naar de incheck balie 

Inmiddels nieuwe stewardess bij balie: ‘Hebben jullie een vlucht de V.S. uit? 

Wij: ‘Ja, Mexico en dan Cuba’ 

Nieuwe stewardess: ‘Cuba is niet ver genoeg’. 

*Verbazing alom* 

Uiteindelijk na heel lang bij de balie te hebben gestaan kwamen we er achter dat het personeel het eigenlijk ook niet zo goed wist. De douane in Hawaii werd gebeld en gelukkig werd er uiteindelijk groen licht gegeven zodat we het vliegtuig in mochten. In Honolulu Hawaii mistten we door een gigantische rij nog bijna overstap en waren we blij dat we s ‘nachts in Los Anges aankwamen. De volgende dag was het tijd om LA te ontdekken en werden er meteen al veel vooroordelen over de V.S. bevestigd (Mexicaanse tuinmannen, donuts, extravagante mensen, liters frisdrank en groot groter grootst). We hebben de metro gepakt naar de Santa Monica pier, downtown LA en de Hollywood boulevard met de beroemde sterren en Hollywood letters. 

De volgende dag begon ons avontuur door de nationale parken in West Amerika door LA achter ons te laten met onze huurauto, een donkergrijze Nissan Sentra. Het plan was om met een tent en alle benodigdheden te gaan kamperen. Het eerste park wat we aan wilden doen was Joshua Tree National park, een woestijn met bijzondere gelijknamige bomen. Naast de Joshua trees is het park ook bekend om zijn vreemde landvormen. De heuvels en rotsen bestaan uit massief gesteente, dat is verbrokkeld in losse stukken (boulders). Wat een rit van 2 uren zou zijn werd uiteindelijk, dankzij het verkeer in LA, een rit van 8 uren. Toen we inkopen hadden gedaan bij de Walmart, een groot warenhuis, waren we dan ook te laat om nog een plekje op een van de staatscampings in het nationaal park te kunnen vinden. 

Alle campings in de nationale parken zijn van de overheid en de campings die te boeken zijn zitten vaak al 6 maanden van te voren vol. Naast de staatscampings die te boeken zijn, zijn er vaak ook nog wel een aantal ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt campings’ te vinden. 

Inmiddels was het al s’avonds en gelukkig had ik ergens in een blog gelezen dat je gratis bij de Walmart mag overnachten. We zijn dus maar terug gereden naar de Walmart en al snel zagen we dat er al veel meer campers en auto’s stonden. Na deze slechte kampeer start zijn we de volgende ochtend vroeg, na een bak koffie en muffins, naar een camping in Joshua Tree National park gereden en gelukkig vonden we daar nog een vrij plekje. Bij binnenkomst van het park kochten we een toegangsbewijs voor alle nationale parken, de ‘America beautiful pass’, om zo flink wat geld te besparen. 

Bij het kopen van de kampeerspullen bij de Walmart zei de kassière tegen ons dat er ratelslangen waren in het park. Ik dacht toen meteen: ‘Ach, die zul je wellicht misschien wel eens kunnen tegenkomen’. Na 20 minuten glibberde er een ratelslang langs onze tent.Gelukkig zijn we deze slang niet meer tegen gekomen en was het verblijf op de camping echt fantastisch door de prachtige woestijn en rotsachtige omgeving. 

De volgende bestemming nam ons mee over de historische route 66 richting misschien wel de grootste trekpleister onder de nationale parken, de Grand Canyon. Ongeveer twee uren voordat we aankwamen bij de Grand Canyon reden we de grens over, van California naar Arizona. Op deze route lag een historische oude cowboystad, Williams. Williams ziet er vandaag de dag nog steeds uit als cowboy stad met haar historische gebouwen, saloons, en ouderwetse treinstation. Williams vond ik een prachtig dorp, maar er liepen mij teveel mannen met cowboyhoeden en pistolen op zak rond (conservatieve bende). 

Bij de McDonald’s haalden we een cola voor 90 cent. In de Verenigde staten betaal je voor frisdrank bijna niks, en als je besteld mag je zelf weten hoeveel je drinkt want de prijs blijft gewoon hetzelfde. Ik denk dat dit aardig meewerkt aan waarom men hier zoveel overgewicht heeft. Oh, en dat er bij de Walmart winkelkarretjes beschikbaar zijn in de vorm van een scootmobiel zodat je niet hoeft te lopen. En dat ze geen picknickplaatsen hebben en dus niet hun eigen boterham opeten onderweg maar bij een van de miljoenfastfoodketens eten halen. Maar dat terzijde. 

We hadden via het omslachtige online reserveringssysteem van de overheid met geluk nog twee nachten op een staatscamping kunnen reserveren. Deze camping stond in het bos pal naast de Grand Canyon, wat natuurlijk ideaal was. In alle nationale parken zijn de zaken goed geregeld. Er is altijd een soort dorpje met een camping winkel, wat eetgelegenheden, informatiepunten, educatieve borden en een goed werkend systeem van shuttlebussen. Ook de campings zijn uitgerust met een picknicktafel en een vuurring waar op gebarbecued kan worden. Na aankomst in de Grand Canyon stonden we de volgende ochtend vroeg op om het park te verkennen, het was helaas bewolkt die ochtend maar dit deed niks af aan de grootsheid van de uitzichten die we konden bewonderen. We reden als eerste met de rode shuttlebus die ons ver het park in bracht en hier maakten we dan ook vele kleine wandelingen langs de rode kliffen van de Grand canyon. Rond het middag uur sloeg ineens het weer om en begon het te regenen, we besloten om snel de shuttlebus in te gaan om zo naar het eindpunt van de route te rijden. Dit ging echter niet door omdat het ook begon te onweren en we het park uit geëvacueerd moesten worden met de shuttlebus. Wij vonden dit allemaal vrij overdreven en dramatisch maar het werd behoorlijk serieusgenomen door de Amerikanen. Na een uurtje was de ergste regen en het onweer alweer voorbij en zijn we nog een kijkje gaan nemen in het museumpje waar we leerden dat de canyon helemaal is gevormd door een rivier die door de eeuwen heen dit landschap heeft gevormd. De volgende ochtend was het alweer een stuk beter weer en zijn we nogmaals een kijkje gaan nemen bij een aantal uitkijkpunten. 

We waren, na Ajax te hebben geluisterd op de radio, vervolgens alweer op weg naar onze derde bestemming Monument Valley. Monument valley is een Navajo Nation Tribal Park, dat betekent dat het behoort tot het grondgebied dat wordt beheerd door de Navajo indianen. Het park is bekend door zijn bizarre rode rotsformaties in de woestijn en is dan ook decor voor vele westernfilms en series. Zelfs Bassie en Adriaan hebben hier een hele aflevering opgenomen. We hadden een camping geboekt in het Navajo park zelf met een prachtig uitzicht op de drie iconische rode rotsen die in het park staan. Onderweg hadden we al een authentiek hapje Amerikaans gegeten (McDondalds) dus we konden meteen onze tent opzetten in het rode zand en een bakje koffie maken op de gasbrander. De volgende ochtend was het bewolkt en besloten we om de ‘Wildcat trail’ te lopen, een wandeling van z’n 6 kilometer, die begon vanaf de camping. In de middag, toen de blauwe lucht zich weer liet zien, besloten we om een scenic drive te doen van 26 mile over een onverharde weg langs alle uitzichtpunten. 

Na Monument valley gingen we op weg naar Zion national park. De naam ‘Zion’ kreeg dit park van mormoonse pioniers die vooral in de staat Utah nog te vinden zijn. Ook wij zagen tijdens het boodschappen in dit gebied nog veel mormonen lopen in traditionele kleding. Helaas hadden we in Zion geen camping meer weten te bemachtigen en zaten we op z’n 40 minuten vanaf de ingang van het park. We verbleven in de achtertuincamping van twee Amerikanen die net waren begonnen. Bij aankomst stond er al brandhout klaar, eten en een heel pakket met informatie en tips. Kort na het opzetten van onze tent kwam het echtpaar zich aan ons voorstellen en kregen we een heel pakket met marshmallows, koekjes en chocolade om zo S’more sandwiches te maken. Je rijgt de marshmallow aan een lange stok, die hou je boven het vuur zodat ‘ie lekker smeuïg wordt en die leg je dan tussen twee koekjes en een plak chocolade. Aanrader. De volgende dag leek het ons een goed plan om even helemaal niks uit te voeren in Kanaraville. Door onze campinghosts werden er bloemen op de picknicktafel gezet en kwamen ze aanzetten met twee koude biertjes. 

De dag er na reden we naar het natuurpark Zion en toen we daar aankwamen lazen we dat alle parkeerplaatsen in het park vol zaten. We konden nog wel voor 20 dollar de hele dag onze auto in het dorp er voor neerzetten, waar het ook al ontzettend druk was. Chen gelooft dat soort dingen altijd niet en reed gewoon door naar de ingang van het park. Na het binnenkomen van het park reden we naar de eerste beste parkeerplaats en daar was nog net een plekje voor ons vrij. We hopten de shuttlebus in en stopten als eerste uit bij de stop die het verste weg lag om een korte wandeling te maken. Zion vonden we een heel mooi park, het was woestijnachtig maar toch heel groen met een rivier die er doorheen liep. Na deze korte wandeling reden we met de bus een paar stops terug om even te lunchen in een grasveld. Na deze lunch deden we een wandeling naar de ‘Emerald pool’, een waterval waar je onderdoor kunt lopen. Wat ook erg leuk was aan dit park waren de vele schattige eekhoorns die er rond liepen, het waren er echt honderden. De volgende dag bezochten we nog een ander deel van het Zion park, z’n tien minuten rijden vanaf onze camping, de Kolob canyon. Hier konden we een korte scenic drive doorheen maken en deden we aan het einde wederom een korte wandeling naar een prachtig uitzichtpunt. Verder hebben we vooral heel veel niks gedaan in Kanarraville en brachten onze ontzettend aardige campinghosts ons nog meer brandhout en bier. 

Na het uitrusten rondom Zion national park was het nog twee uurtjes rijden naar Las Vegas oftwel Sin City. In Las Vegas hadden we een hotelkamer geboekt in een van de vele resorts aan de beroemde ‘strip’. Het resort waar wij zaten was uitgerust met een GIGANTISCH casino met echt alles er op en er aan. Het resort heeft Circus Circus en alles is dan ook in deze stijl doorgevoerd. Het heeft een zwembad, restaurants, gokautomaten, goktafels, fastfoodketens, een pretpark en elk halfuur gratis circus acts. Toen we een rond(je) gingen lopen door het hotel en alle bijgebouwen keken we onze ogen uit, wat een chaos. Na ons te hebben verwonderd over alles (vooral ook de ‘bijzondere’ maar wel echt ontzettend aardige mensen) werd het tijd om als in een film aan een blackjack tafel te gaan zitten. Nouja, Chen ging achter z’n tafel zitten met z’n chips en ik stond er een beetje schaapachtig naar te kijken. Na een paar minuten had ik het spel echter door en werd het ook nog erg spannend, Chen ging uiteindelijk met een flinke winst van de tafel en toen was het tijd om terug naar de kamer te gaan. De volgende dag was het tijd om in de namiddag tacos te eten en de strip af te lopen, dit doe je eigenlijk door van resort naar resort te lopen. Veel van deze resorts zitten dan ook aan elkaar vast of staan pal naast elkaar. Bijna alle resorts hebben een thema zoals bijvoorbeeld het Venice resort waar je je in Venetië waant (met gondels, een plafond met neplucht en zogenaamde Italiaanse straatjes met terrasjes). Er gaan hele achtbanen door de resorts heen, erstaan gigantische beelden en het is allemaal kitsch. Overal wordt er gelurkt aan immense cocktails in opzichte plastic neon bekers en is er in elk resort een groot casino te vinden. Bij het Bellagio hotel heb je elk uur een fonteinenshow met muziek en lopen er allemaal schaars geklede dames rond waarmee je op de foto kan voor wat geld. Na ongeveer z’n 15 kilometer heen en weer over de strip te hebben gelopen en opnieuw een nachtelijke taco te hebben gegeten kwamen we uitgeput aan in onze hotelkamer. De volgendeochtend waren we een beetje brak en hebben we ons beperkt tot onze hotelkamer en het zwembad van het hotel. 

Na Las Vegas reden we door Death valley national park, een park wat onder zeeniveau ligt en in de zomer behoorlijk heet kan worden. Het is zelfs de heetste plek op het westelijk halfrond en de droogste plek van Noord-Amerika. In de maanden juli en augustus loopt de temperatuur op tot 50 graden Celsius. In 1972 werd hier zelfs hoogste grondtemperatuur van de wereld gemeten, 93 graden. Gelukkig was het bewolkt toen wij hier een nachtje kampeerden en werd het niet te heet. 

Na een vluchtig bezoek aan Death valley kwamen we aan in Yosemite national park aan. Dit was, na alle woestijn, een welkome afwisseling. We hadden hier de eerste nacht gelukkig een plekje weten te bemachtigen op een ‘wie het eerst komt die het eerst maalt’ camping en zaten midden in het natuurpark. Alle etensspullen en toiletartikelen moesten vanaf nu in een ‘Bear locker’ want er zijn in dit deel van Amerika beertjes (black bears) actief. Dezelfde dag hebben we wat rondgereden van uitzicht naar uitzicht en zagen we ontzettend mooie vergezichten en prachtige watervallen. Het park is kenmerkend door de alpine bomen, grijze bergen en vele watervallen. Mei is dan ook de beste tijd om dit park te bezoeken omdat dan alle sneeuw in de bergen smelt en de watervallen gigantisch zijn. Voor ons beide was dit dan ook het hoogtepunt van onze Amerika reis. We deelden onze campingplek met vier jonge Amerikaanse jongens uit San Diego die ons de hele avond graag wilden betrekken bij het feestje die ze pal naast onze tent aan het vieren waren.Uiteindelijk was het wel erg gezellig en hebben we ons kostelijk vermaakt aan het verloop van hun feest. Toen we uiteindelijk probeerden te slapen in de tent werd het alleen iets minder vermakelijk. 

Na een korte nacht kwamen we onze tent uitgerold en maakten we nog een korte wandeling naar een van de hoogste watervallen in de wereld. In de middag gooiden we onze tent en inmiddels lekke luchtbed weer in de auto en gingen op weg naar de tweede camping iets verderop in het Yosemite park. Hier gingen de spullen weer in de berenbox en lazen we dat er ook een mountain lion actief was op de camping. Een mountain lion wordt ook wel een poema of een panther genoemd, heel spannend allemaal dus. 

Na een dag tussen de beren en poema’s reden we naar onze laatste nationale park, Lake Tahoe. Lake Tahoe is een groot zoetwatermeer en een hele populaire bestemming voor Amerikanen zowel in de winter als in de zomer. Toen we bijna aankwamen bij Lake Tahoe zagen we onderweg heel veel huizen die nog in meters sneeuw zaten en hadden we door dat we behoorlijk wat aan het klimmen waren geweest met de auto. Gelukkig lag Lake Tahoe iets lager (maar nog wel op 1898 meter) en lag hier bij aankomst geen sneeuw. Opnieuw hadden we ontzettend aardige camphosts die nog behoorlijk jong waren (rond onze leeftijd). Deze campinghosts stonden tegenover ons op de gigantische camping in het bos met hun zelf verbouwde oude schoolbus. We kregen warme slaapmatten en een ontzettend warme deken van ze te leen omdat de temperatuur aardig gedaald was. Verder vertelden ze ons dat er behoorlijk actieve beren op de camping waren in de paar dagen daarvoor. We keken de auto nog een keer goed na op eten en gingen toen lekker slapen in het berenbos. De volgende dag regende het en zaten we voornamelijk lekker warm in de bibliotheek de wifi te gebruiken. Aan het einde van de middag klaarde het dan toch op en namen we een kijkje bij het meer. Toen we vervolgens op de camping net klaar waren met eten maken kwamen er een groep mensen aan die vlakbij ons op een campingplaats kwamen te staan (de gigantische camping was bijna helemaal leeg). Toen deze mensen hun tenten aan het opzetten waren hoorden we ineens dat er wat commotie ontstond en toen we hun kant opkeken zagen we een beer er vandoor gaan met een pakket repen. Al snel kwam de campinghost er aanrennen en schreeuwde in zijn portofoon dat er een beer op de camping was. Hij probeerde de beer weg te jagen maar de beer was absoluut niet schuw en behoorlijk angstaanjagend. Doordat beren in dit soort gebieden gewend raken aan mensen worden ze niet zo snel meer bang en zelfs op de campings agressief omdat er eten is. Nadat de hulptroepen gearriveerd waren werd er jacht gemaakt op de beer (afschrikken door geluid en weg proberen te jagen naar buiten de camping, niks ernstigs) rende de beer nog een paar meter langs onze tent en de auto waar wij veilig in waren gaan zitten. Het werd uiteindelijk een behoorlijke klopjacht en we bleven de hele avond en nacht alert. De volgende ochtend werden we wakker met sneeuw en bleef het de hele dag sneeuwen. We hebben toen maar een winterse wandeling door het berenbos gemaakt (met twee dikke stokken) en zijn bij ons vuur gaan opwarmen. S’ avonds kwamen de campingshosts naar ons toe en vroegen of we lekker warm bij ze in de schoolbus kwamen zitten en een biertje kwamen drinken. Dit konden we natuurlijk niet afslaan en zo hadden we een leuke afsluiter in Lake Tahoe. 

Na Lake Tahoe vlogen we vanaf San Francisco richting Mexico, waar we gisteren zijn aangekomen. 

Kusjes