Kartonnen dino, de Drie gezusters en kiwi's.

Op 16 maart zijn we s’ ochtends naar de koala sanctuary gereden met de auto, dit lag op z’n vijf minuten vanaf onze Airbnb in Tanilba bay. De koala sanctuary is een gebouw wat ligt in een stuk bos waar zich een koala leefgebied bevindt. De sanctuary wordt gerund door vrijwilligers en zij zetten zich in voor gewonde koala beertjes (snif) aangezien deze vaak worden aangereden door auto’s. Dit komt doordat veel wegen worden aangelegd midden in de leefgebieden van deze dieren. De koala is een lui dier wat houdt van eucalyptus bladeren en een beetje in de boom hangen. Ze verplaatsen zich heel langzaam en maken in hun eigen leefgebied steeds een rondje langs alle bomen. Bij aankomst op de parkeerplaats van de sanctuary kwam er al meteen een vrijwilliger op ons af om te vertellen dat er een koala vlakbij in de boom hing. Snel gingen wij er naar toe om naar dit ontzettende schattige beertje te kijken en wat foto’s te maken. Een vrijwilliger heeft ons wat interessante feiten verteld over de koala en het leven van een koala, een goed begin van de dag dus. 

In de middag zijn we wederom naar Port Stephens gereden om hier even te chillen op Dutchman beach onder het toeziend oog van een Kookaburra en een zeemeeuw. Daarna zijn we doorgereden naar One mile beach om hier ook een beetje te chillen. Het was wederom een bewolkte dag en ook werd er wat regen voorspeld. Het leek ons na Dutchman beach een goed idee om ergens Fish ’n Chips te gaan eten. We hebben toen een restaurant ingevoerd in onze offline kaarten app vlakbij de haven (meeste kans op Fish ’n Chips!). Bij aankomst bleek dit een goede keuze want er werd de lekkerste Fish ’n Chips van de hele regio verkocht (het restaurant ernaast verkocht ook de lekkerste Fish ’n Chips van de regio). We konden al etend toekijken op hoe de visvangst van die dag werd binnen gehaald en zagen een gigantische pelikaan een nog levende vis wegschrokken en al waggelend met z’n gele ogen loeren naar onze Fish (en wellicht Chips). Uiteindelijk begon het aan het einde van de middag te regenen maar dit bleef niet erg lang aanhouden dus we hadden wederom geluk met het weer. 

Na een paar dagen in Tanilba bay en Port Stephens werd het tijd om naar de Blue mountains te rijden, dit is een een prachtig gebied te zijn vlakbij Sydney wat een beetje lijkt op de Grand canyon (maar dan groen en blauw). Toen we aankwamen bij de Blue Mountains werd er niet echt goed weer voorspeld voor de komende 3 dagen dat we er zouden verblijven. Gelukkig bleek het tegendeel zich te bewijzen en hadden we fantastisch zonnig en warm weer. We kwamen na een lange rit met de auto (en vermoeiend voor Chen, want we kwamen langs Sydney) aan in de bergen. We verbleven in Katoomba, de grootste plaats in het natuurgebied van de Blue Mountains. Katoomba is een plek wat gebouwd is in art-deco stijl en er zijn veel curiosa winkeltjes te vinden. Dit zijn een soort van mama-mini’s maar dan vragen ze 90 dollar voor een oud hemd van een oud vrouwtje die met een woningopruiming binnen is gebracht (het hemd dan, niet het vrouwtje). Verder vond ik het een erg leuk stadje en ook bracht het twee compleet nieuw type reizigers met zich mee: ‘De workers’ en ‘De wandelaars’. In het hostel (een erg fijn hostel met pooltafel, ping pong tafel, filmzaal etc.) waren voornamelijk wandelaars te vinden en mensen die in de omgeving aan het werk waren in de bouw of toerisme. Het was in tegenstelling tot Brisbane erg gezellig in dit hostel en je kon met iedereen wel een praatje maken. Na aankomst in dit hostel zijn we naar een uitzicht plateau gelopen waar de ‘Three sisters’ te zien zouden zijn en een prachtig uitzicht over de bergen en het regenwoud. Toen we in de auto zaten begon het te regenen, maar bij aankomst was het ineens droog en hadden we een prachtig uitzicht met mysterieuze mistwolken. 

Omdat ik van mythes en legendes hou volgt nu een klein verhaal over de mythe van ‘The three sisters’ (of zoals Chen zei: Die hebben we ook gewoon in Groningen). De drie gezusters (als je ‘m nog niet doorhad) zijn drie uitstekende rotsen boven op een andere gigantische rots. Het verhaal gaat dat er ooit drie aborigional zusters in een stam leefden en verliefd waren op drie broers van een rivaliserende stam. Deze broers hadden bedacht dat ze de zusters aan de vooravond van een oorlog tussen de twee stammen zouden weghalen uit het kamp om met z’n allen nog gelukkig te leven en bij elkaar te kunnen zijn. Dit was een tovenaar uit de stam van de zusters ten hore gekomen en hij heeft toen snel de zusters in steen veranderd zodat ze niet meegenomen konden worden. Zijn plan was om na de oorlog (die hij dacht dat ze zouden gaan winnen), ze weer terug te veranderen in mensen. De tovenaar kwam alleen om in de oorlog en hij was de enige die de spreuk kende, zo komt het dat de zusters tot de dag van vandaag nog steeds in steen boven op die rots naast elkaar staan.

De volgende dag hebben we de Prince Henry cliff walk gelopen, een prachtige wandeling langs de richel van de bergen met uitzichten op de vallei en de achtergelegen bergen. De Blue Mountains heeft z’n naam te danken aan de blauwige waas die over de bergen heen licht. Het was een ontzettend mooie wandeling en met spierpijn kwamen we terug bij de auto om weer richting het hostel te rijden. De volgende dag zijn we de cliff walk nog een stuk de andere kant opgelopen en hebben we de zon onder zien gaan bij Sublime point, een uitzichtpunt over de vallei, met een fles wijn. 

22 maart was het tijd om richting Sydney te rijden om vanuit hier naar het land van de Hobbits en Orks te vliegen. We hadden twee dagen de tijd om de grootste en oudste stad van Australië te verkennen. Na een rit door de bergen moesten we midden in Sydney onze huurauto inleveren, vlakbij het hostel waar we zouden verblijven. Het plan was om mij er bij het hostel uit te gooien en de zware tassen alvast in de bagage ruimte neer te leggen, de auto terug te brengen en dan terug te lopen naar het hostel. Dit plan ging vrij vlekkeloos totdat de wieldop van de auto vrij heftig werd geschaafd langs een stoep voor het hostel. Gelukkig moesten we de auto inleveren in een donkere parkeergarage van een hotel en werd dit niet opgemerkt door Europcar (sorry Europcar). 
De eerste middag / avond in Sydney zijn we door de oude wijk ‘The rocks’ gelopen wat erg leuk was. The rocks is een buurt vlakbij de haven en is waar de Europese nederzetting is begonnen. Dit is te zien aan de stijl van de huizen en de oude straatkeien die er nog liggen. Vervolgens zijn we een stukje gaan lopen over de Harbour bridge en hebben we uitgekeken op het Opera house (wat we een beetje op een kartonnen dino in jaren 80 bouwstijl vonden lijken). Toen we langzaam onze weg terug naar het hostel maakten zag Chendo ineens een oude bekende staan. Het was Vincent de straatmuzikant die hij op vakantie met vrienden in 2013 in Praag had zien spelen op een plein. Ze hebben Vincent toen uitgenodigd om met hen op terras wat te gaan drinken. Nu zes jaren later stond deze Vincent ineens in de haven met de kartonnen dino op de achtergrond met zijn gitaar muziek te spelen. Chen ging natuurlijk naar hem toe en zo raakten we in gesprek met Vincent. Hij vertelde ons zijn levensverhaal (hij hield wel van praten) en vertelde dat hij nu met zijn Poolse vriendin (die iets verderop aan het spelen was) hier in Australië de kost probeerde te verdienen. 

De tweede dag in Sydney zijn we opnieuw naar de haven gelopen om vanaf hier een veerboot te pakken naar een stadsdeel wat op 30 minuten varen lag. Dit stadsdeel heette Manly beach en hier waren twee stranden, een kleurig (curaçao-vibes)  winkelstraatje en veel picknick area’s te vinden. Het ritje met de ferry was een goede keuze, zo konden we de uitgestrektheid van de stad goed zien en de vele stranden die het heeft. Na een middag te hebben gechillt op Manly beach zijn we terug gelopen naar het hostel en hebben we nog wat gegeten. 

De volgende ochtend moesten we om 10 uur ‘s ochtends onze kamer al uit terwijl onze vlucht om 8 uur ‘s avonds pas ging. We konden gelukkig wel de hele dag nog gebruik maken van alle gemeenschappelijke faciliteiten in het hostel en hebben hier nog free pancakes gegeten.

De vlucht van Sydney naar Christchurch (het zuidereiland van Nieuw zeeland) liep vertraging op en er was behoorlijk was turbulentie dankzij een storm die boven de oceaan woedde. Er was door laaghangende bewolking in Christchurch zelfs nog sprake van een uitwijkingslanding in Wellington (dat ligt op het Noordereiland). Gelukkig kon de piloot het vliegtuig veilig en wel in Christchurch neerzetten en waren we in Middle earth aangekomen (Nieuw – zeeland voor de niet-nerds). Het vliegveld van Christchurch is klein en voelt bijna dorps aan. We werden er meteen hartelijk verwelkomd door de ontzettend aardige kiwi’s. We voelden ons er meteen weer thuis. 

Die nacht sliepen we een korte nacht, in wederom een Vinex wijk, in Christchurch. ’s Ochtends om kwart voor tien werden we bruut de Airbnb uit gestofzuigd door een Chinese vrouw die daar schoonmaakte. Het was tijd om onze campervan op te halen waarmee we 28 dagen door Nieuw zeeland rijden (25 maart t/m 22 april). De campervan konden we ophalen vlakbij de woest stofzuigende Chinees en het was dan ook een kort Uber ritje naar het campervan bedrijf. Hier hebben we nog een uur met de jongen achter de balie staan kletsen over van alles en nog wat en toen was het tijd om de eerste meters af te leggen. Het duurde maar een minuut en Chen was al helemaal gewend aan het feit dat de bus een automaat was, en na een paar kilometer reed het heerlijk. 
Na z’n twee tot drie uren rijden kwamen we aan bij de allereerste DOC campsite. Een DOC campsite kan een grasveld zijn, een parkeerplaats, een strand of een gebied ergens tussen de bergen. De faciliteiten verschillen per DOC en zijn soms alleen een soort dixie maar soms ook met een volledig ingerichte keuken en warme douches. Sommige van deze DOC’s zijn gratis en anderen zijn betaald. Des te hoger de prijs betekend niet altijd dat er meer faciliteiten zijn, soms betaal je ook voor plek (al sta je op de mooiste DOC’s langs het strand soms gratis) of hangt het er vanaf wat de burgemeester van dat gebied heeft bedacht. 

Dit was een grote DOC campsite met veel faciliteiten en stroom en lag in het afgelegen plaatsje Peel forest’. Het was nog lekker warm weer dus we konden buiten op onze campingstoeltjes eten en een biertje drinken.

Op 25 maart zijn we in Peel forest aangekomen op de DOC campsite en dit was het begin van ons avontuur in Nieuw zeeland. 
De volgende blog zal wellicht vandaag (het regent en we hebben gratis wifi op een gratis campsite) nog online komen! 

Veel kiwi kusjes.